Τα Νέα
30 Ιουνίου 2012
Τον συντομότερο και μεστότερο ορισμό της τραγωδίας τον έχει δώσει ο Χέγκελ: τραγωδία είναι η σύγκρουση του σωστού με το σωστό.
Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία είναι η αδυναμία συμφιλίωσης και σύνθεσης δύο εξίσου σωστών θέσεων. Η μία θέση λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει επιτέλους μια δημιουργική, παραγωγική οικονομία και ένα εύρυθμο, δίκαιο κράτος, που δεν θα υπάρχει για να εξυπηρετεί τα κόμματα, τους πολιτικούς και την πελατεία τους αλλά το κοινό συμφέρον• ένα κράτος που δεν θα φράζει τον δρόμο στους άξιους για να περνούν ζωή χαρισάμενη ανάξιοι κομματικοί ευνοούμενοι. Λέει ακόμη η θέση αυτή ότι η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να αποφύγει την απομόνωση, μια απομόνωση που, ιστορικά, έπαιρνε πάντα τη μορφή της αποκοπής από τη Δύση και οι προηγούμενες γενιές την έχουν πληρώσει πανάκριβα, με πισωγυρίσματα και εθνικές καταστροφές.
Η άλλη σωστή θέση λέει ότι υπάρχει ένας λαός, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, και μάλιστα τα ασθενέστερα στρώματα, που καλούνται να πληρώσουν ένα δυσανάλογα βαρύ τίμημα για αλλαγές σχεδιασμένες και επιβεβλημένες από στυγνούς τεχνοκράτες με δικά τους συμφέροντα και μάτια που βλέπουν μόνον αριθμούς και γραφήματα. Δεν είναι δυνατό να περιμένει κανείς από αυτά τα στρώματα να δεχτούν παθητικά την εξαθλίωσή τους στο όνομα της στατιστικής εξυγίανσης. Μια χώρα δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να προχωρήσει γονατίζοντας τους πολίτες της. Μια Ελλάδα που την ελαφροχτυπούν επαινετικά στον ώμο οι ξένοι «τεχνικοί της εξουσίας», αλλά την καταριέται ο λαός της δεν μπορεί να είναι το όνειρό μας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment