Ούτε τώρα είναι αλλιώς

του Ιάσονα Mανωλόπουλου

Καθημερινή
22 Απριλίου 2012

Η πολιτική των στελεχών των μεγάλων κομμάτων εστιάζεται στην παραμονή στο ευρώ. Ευγενής βραχυπρόθεσμος στόχος, πλην όμως άσχετος με τις μακροπρόθεσμες οικονομικές επιδόσεις. Η Ελλάδα θα έπρεπε να δίνει προτεραιότητα στην αναζωογόνηση της παραγωγικής της οικονομίας· όμως, της έχει γίνει εμμονή η παραμονή σε μια προσωρινή νομισματική ένωση. Οι νομισματικές ενώσεις έρχονται και παρέρχονται: Στη νεότερη ιστορία της η Ελλάδα έχει διατελέσει μέλος διαφόρων τέτοιων ενώσεων - το 1865 εντάχθηκε στη Λατινική Νομισματική Ενωση. Απ’ όπου εκδιώχθηκε το 1908.

Για την Ελλάδα η πρόκληση είναι να αναπτύξει τον επιχειρηματικό και εξαγωγικό της τομέα. Για την Ευρώπη η πρόκληση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με το γεγονός ότι χωρίς πολιτική ένωση όλες, ανεξαιρέτως, οι νομισματικές ενώσεις διαλύονται. Προκειμένου να επιβιώσει, ένα νόμισμα χρειάζεται ισχυρό κράτος, που διαθέτει τη βούληση να ενσταλάξει την απαραίτητη πειθαρχία. Αυτό μας έχουν διδάξει τα νομίσματα που άντεξαν στον χρόνο, όπως η στερλίνα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Βρετανική Αυτοκρατορία, το δολάριο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και το μάρκο στην ενοποιημένη Γερμανία - όπως και οι προσπάθειες που απέτυχαν, παραδείγματος χάριν η Σκανδιναβική και η Λατινική Νομισματική Ενωση, που αμφότερες διήρκεσαν από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ού αιώνα.

Η Λατινική Νομισματική Ενωση είναι μία μόνο από τις 69 νομισματικές ενώσεις που διαλύθηκαν κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Αποτέλεσε προέκταση του γαλλοβελγικού νομισματικού χώρου. Η Ελβετία έγινε μέλος της το 1848 και η Ιταλία το 1861. Με την ένταξη της Ελλάδας και της Βουλγαρίας το 1867 καθιερώθηκε διμεταλλικός κανόνας (χρυσού και αργύρου). Τα κράτη μπορούσαν να κόβουν αργυρά κέρματα χαμηλότερης αξίας με μικρότερη περιεκτικότητα σε άργυρο, τα οποία υποτίθεται ότι προορίζονταν για αποκλειστική κυκλοφορία στο εσωτερικό. Δυστυχώς στην πραγματικότητα κάποια απ’ αυτά μπορούσαν να ανταλλάσσονται με κέρματα μεγαλύτερης αξίας από άλλα κράτη, υπονομεύοντας το νόμισμα. Δεν υπήρχε κεντρική τράπεζα για να επιβάλλει πειθαρχία, και οι χρηματοδοτικές ανάγκες που αντιμετώπισαν κάποια από τα συμμετέχοντα κράτη εξαιτίας του Πρώτου Παγκοσμίου Πόλεμου έβαλαν τέλος στο πείραμα.

Περισσότερα