Καθημερινή
23 Ιουλίου 2011
«Μαύρες ώρες και πικρές περνάω», εξηγούσε στο περίφημο τραγούδι ο χωρισμένος πελάτης του μισθωμένου ταξί. Τώρα, οι ταξιτζήδες το τραγουδούν μεταξύ τους. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια. Ολον αυτό τον καιρό, οι έχοντες άδεια απειλούσαν όσους τολμούσαν να σκεφτούν τον εκδημοκρατισμό της συγκεκριμένης επιχειρηματικότητας.
Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν βρίσκεται στα κίτρινα ή όποιο άλλο χρώμα έχουν οι «ταρίφες». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αριθμός τους μπορεί να ρυθμίζεται. Προφανώς όχι με το πληθυσμιακό κριτήριο, το οποίο απλώς «δικαιολογεί» την ολιγοπωλιακή διανομή πλούτου σε χέρια «όσων πρόλαβαν».
Αυτό που, δικαιολογημένα, ανησυχεί τους σημερινούς επαγγελματίες, είναι η δυνατότητα άλλων μικρών επιχειρηματιών να προσφέρουν το προϊόν της ιδιωτικής μεταφοράς προσώπων, σε τιμή που θα συμφωνείται μεταξύ των δύο μερών: του πελάτη που ζητεί την υπηρεσία και του επαγγελματία που την προσφέρει.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment