Καθημερινή
24 Ιουλίου 2011
Τα παλιά χρόνια, οι ανθρακωρύχοι χρησιμοποιούσαν καναρίνια για να προστατευθούν από την απότομη εισροή δηλητηριωδών αερίων στα ορυχεία. Οταν το καναρίνι της γαλαρίας σταματούσε να κελαηδάει, οι ανθρακωρύχοι καταλάβαιναν πως υπήρχε θανατηφόρος κίνδυνος. Το δικό μας καναρίνι είναι το μετρό της Αθήνας. Σε προηγούμενο άρθρο μου («Στα υπόγεια είναι η θέα», 14-3-2010), χαρακτήρισα τη λειτουργία του μετρό ως απόδειξη του γεγονότος πως δεν είμαστε δούλοι των πολιτισμικών μας ενστίκτων, όπως αρέσκονται να μας λένε πολλοί ξένοι και όπως αρκετοί από μας επιμένουν να πιστεύουν. Σημείωνα τότε πως η διαφορά ανάμεσα στην τριτοκοσμική υπέργεια πραγματικότητα της πόλης και στην ευρωπαϊκή υπόγεια εκδοχή της ήταν αποτέλεσμα των θεσμών, δηλαδή των ορθών κανόνων και της συστηματικής τους τήρησης. Ετσι, έγραφα τότε, εξηγείται το πώς οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι συμπεριφέρονται τριτοκοσμικά πάνω στη γη και ευρωπαϊκά από κάτω.
Αν στην περίοδο της ευημερίας, το μετρό παρείχε ένα χειροπιαστό μέτρο των δυνατοτήτων μας, στη σημερινή συγκυρία έχει γίνει μια «κόκκινη γραμμή». Η υποβάθμιση του μετρό θα αντιστοιχούσε στον θάνατο του καναρινιού, ένδειξη μιας δύσκολα αναστρέψιμης καθόδου στον Τρίτο Κόσμο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού εργάζεται ακούραστα μια ιδιότυπη «τριμερής συμμαχία»: ανυπόληπτοι πολιτικοί, ανεύθυνοι πολίτες και χούλιγκαν κάθε τύπου, όλοι βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι στο καθεστώς ανομίας που σημάδεψε όσο τίποτε άλλο τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment