Παρά δύο τεσσαράκοντα

του Παύλου Τσίμα

Τα Νέα
21 Ιουλίου 2012

Πλησιάζει η επέτειος της Μεταπολίτευσης, έχουν περάσει 38 ολόκληρα χρόνια και προσπαθώ να θυμηθώ: Πώς ζούσαμε όσοι ήμασταν τότε στη ζωή; Και σε τι χώρα ζούσαμε; Πώς ήταν η Ελλάδα εκείνο το καλοκαίρι του '74;

Ήταν μια χώρα απομονωμένη από τον έξω κόσμο, μ' ένα κράτος εντελώς διαλυμένο. Επειτα από επτά χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας, ούτε καν μια επιστράτευση δεν κατόρθωνε να φέρει εις πέρας. Και είχε χάσει έναν πόλεμο πριν προλάβει να ρίξει μια τουφεκιά.

Ήταν μια χώρα φτωχή. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν στο ένα δέκατο του σημερινού - της κρίσης! Ελάχιστοι είχαν αυτοκίνητο, ελάχιστα σπίτια είχαν τηλεόραση, εκατοντάδες χωριά ήταν ακόμη δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο. Στα πανεπιστήμια είχαν εισαχθεί εκείνη τη χρονιά μόλις 15.000 φοιτητές. Οι ανισότητες στα εισοδήματα και στο επίπεδο κατανάλωσης ήταν θηριώδεις, λατινοαμερικανικού τύπου. Τριτοκοσμικής διάρθρωσης ήταν και το ελληνικό Δημόσιο - με τη δημόσια δαπάνη κάτω από 30% του ΑΕΠ, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος ξεπερνούσε το 45%.

Οι άνθρωποι αγόραζαν ακόμη την εφημερίδα τους από μακρινό περίπτερο και τη δίπλωναν ανάποδα. Κι αν το βράδυ άκουγες βήματα να σε ακολουθούν, αλαφιαζόσουν - δεν φοβόσουν τον ληστή αλλά τον χαφιέ. Η ελληνική Αστυνομία είχε 60.000 έμμισθους πληροφοριοδότες σε πληθυσμό 9 εκατομμυρίων - ήμασταν η τρίτη χώρα στον κόσμο μετά τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την Ανατολική Γερμανία σε κατά κεφαλήν χαφιεδισμό...

Περισσότερα