Protagon.gr
28 Ιουλίου 2012
Ο μακαρίτης ο πατέρας μου συνήθιζε να μού λέει το ανέκδοτο για τον μπεκρή-που πιθανώς πολλοί από εσάς γνωρίζετε. Πρόκειται για ένα τύπο που κάθε φορά που ξεκινάει να καταστρώσει τον ημερήσιο προϋπολογισμό του κόβει από όλα τα άλλα πλην του κρασιού. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό πού έκανε τον πατέρα μου να μού επαναλαμβάνει αναρίθμητες φορές αυτή την ιστορία –ίσως ήθελε να μου τονίσει τα κακά της εξάρτησης από το αλκοόλ ίσως πάλι ήθελε να με εξοικειώσει με την έννοια των «ανελαστικών δαπανών».
Η ιστορία αυτή έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που βλέπω μία ελληνική κυβέρνηση είτε να προσπαθεί να καταρτίσει προϋπολογισμό η να περικόψει δαπάνες. Πάντοτε ό ένας και μοναδικός στόχος παραμένει ο ίδιος: Να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος! Τίποτα άλλο. Είτε ο αρμόδιος υπουργός λέγεται Γ.Στουρνάρας είτε Γ.Παπακωνσταντίνου είτε Ε.Βενιζέλος η πυξίδα την οποία ακολουθούν τυφλά είναι η ίδια: Όχι απολύσεις στον δημόσιο τομέα! Και έτσι έχουμε φτάσει στην απίστευτη κατάσταση τρία χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης να μην υπάρχει ούτε ένας απολυμένος από ίσως τον πιο διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό τομέα στην Ευρώπη ενώ αντίθετα να υπάρχουν ένα εκατομμύριο απολυμένοι στον ιδιωτικό τομέα!
Αλλά ο εμπαιγμός δεν σταματάει εδώ: Συνεχίζεται και με τις πρόσφατες εξαγγελίες για «καταργήσεις» και «συγχωνεύσεις» φορέων του δημοσίου. Οπουδήποτε στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν χώρα αυτές οι διαδικασίες συνοδεύονται από την απόλυση των εργαζομένων στην υπό κατάργηση επιχείρηση. Όμως όχι στο ελληνικό δημόσιο. Εδώ όχι απλά δεν απολύεται κανείς όταν κλείνει ο φορέας αλλά δεν θα με εκπλήξει και αν πάρουν αύξηση! Και διερωτάται κανείς: Αν δεν απολυθεί κανείς από τους υπό κατάργηση φορείς τότε από πού θα προέλθουν οι περικοπές των δαπανών; Από την εξοικονόμηση στους στυλούς και τα μολύβια;
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment