Καθημερινή
25 Ιουλίου 2012
Οι πρώτες συζητήσεις για την αποκρατικοποίηση έγιναν την περίοδο 1991 - 1993. Αν η Ελλάδα είχε, τότε, βάλει το τρένο των ιδιωτικοποιήσεων στις ράγες, θα «παίζαμε» σε άλλη κατηγορία.
Το ίδιο θα μπορούσε να έχει συμβεί και όταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη άλλαξε, μερικώς, τη στάση του. Ομως, η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο σημαντικών επιχειρήσεων (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ κ.λπ.), με την πώληση σε επενδυτές περιορισμένου μεριδίου του μετοχικού τους κεφαλαίου, δεν ολοκληρώθηκε, με την πλήρη απόδοσή τους στον ιδιωτικό τομέα.
Η αποκρατικοποίηση εκείνη υπήρξε αλυσιτελής. Δεν δημιούργησε ευκαιρίες αναδιάρθρωσης της οικονομίας, ισάξιες με αυτές άλλων κρατών. Αντί το κράτος να αποσυρθεί και να χρησιμοποιήσει την ιδιωτικοποίηση ως μέθοδο για τη διάδοση του ανταγωνισμού, εξακολούθησε να ελέγχει όλες τις συνιστώσες του μάνατζμεντ των εταιρειών. Οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί πάτρονες παρέμειναν ισχυροί κουμανταδόροι. Οι εισηγμένες ΔΕΚΟ ήσαν το ίδιο «ΔΕΚΟ» με τις αμιγώς κρατικές επιχειρήσεις. Με μια πρόσθετη υποχρέωση, να γράφουν κέρδη άξια λόγου για τους μετόχους, οι οποίοι σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν κάθε λόγο να επισπεύσουν την πώληση των μετοχών τους.
Ακόμη και εκείνη η μερική ιδιωτικοποίηση προσέφερε καθοριστική ώθηση στην προσπάθεια της Ελλάδας να ανέβει στο τρένο της ΟΝΕ. Μια νέα εθνική πολιτική πλήρους αποκρατικοποίησης καλείται, και πάλι, να γίνει ο μοχλός αντιμετώπισης της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment