Το Άσυλο Ανιάτων της οδού Σόλωνος

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
30 Ιανουαρίου 2011

Mε την επιτηδευμένα καθαρή προφορά του ανθρώπου που θέλει να δείξει στους ακροατές του ότι ανήκει στο ανώτατο μορφωτικό επίπεδο, ένας καθηγητής από το Πάντειο έλεγε τις προάλλες σε συνέντευξή του ότι δεν είναι σωστό να καταργηθεί το άσυλο, διότι αποτελεί ένα κομμάτι της Ιστορίας μας και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ μικροί για να επεμβαίνουμε τόσο απερίσκεπτα στην Ιστορία! Το πρόβλημα, κατέληξε ο σοφολογιότατος καθηγητής, δεν είναι το άσυλο, αλλά η κατάχρησή του. Δεν είναι πρωτότυπο το επιχείρημά του και, όλως συμπτωματικώς, είναι το ίδιο που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε υποστηρίζει το δικαίωμα των Αμερικανών πολιτών να φέρουν όπλα: δεν είναι σωστό να πάρουμε το πιστόλι από τον πίθηκο, οφείλουμε μάλλον να εξανθρωπίσουμε τον πίθηκο...

Εχω την εντύπωση ότι από την ιστορία της κατάληψης μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με δύο πράγματα. Κατ’ αρχάς, ότι, παρά την αρχική αβελτηρία των αρχών, που είχαν ειδοποιηθεί για τις προθέσεις των παράνομων μεταναστών και θα μπορούσαν να τις έχουν εμποδίσει, εν τέλει η διαχείριση της κρίσης έφερε το ευκταίο αποτέλεσμα. Η απειλή της αστυνομικής επέμβασης απεδείχθη επαρκής, ώστε να μη χρειαστεί πραγματική βία. Αναμφισβήτητα, είναι πολύ καλύτερα έτσι. Γιατί, αλίμονο αν ο νόμιμος κάτοχος της ισχύος πρέπει κάθε φορά να την αποδεικνύει προκειμένου να την επιβάλλει. «Η ισχύς», έλεγε η Θάτσερ, «είναι όπως το να είσαι κυρία. Αν πρέπει να λες στους άλλους ότι είσαι, δεν είσαι».

Η χονδροειδής γκάφα του ΣΥΡΙΖΑ (ακριβέστερα, των γκρουπούσκουλων από τα Εξάρχεια, στα οποία άνοιξε την πόρτα διάπλατα ο κυρ Αλέκος Αλαβάνος και τώρα δεν μπορεί να τα ελέγξει κανένας) να συνδέσει το μεταναστευτικό, ένα ζήτημα στο οποίο η ανοχή του κόσμου έχει εξαντληθεί, με το πανεπιστημιακό άσυλο, είχε όμως και ένα δεύτερο ωφέλημα: βοήθησε να γίνει ευρύτερα κατανοητός ο παραλογισμός του ασύλου, ειδικά στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις. Εξ ου οι αμετροεπείς αντιδράσεις των υποστηρικτών του θεσμού, από τις πομπώδεις περικοκλάδες καθηγητών, που είτε απεχθάνονται την ιδέα να ξεβολευτούν είτε ζουν υπό τον τρόμο των οργανώσεων και προσπαθούν να παρουσιάσουν το άσυλο ως μια ενδιαφέρουσα και διατηρητέα γραφικότητα του συστήματός μας, μέχρι την υστερία ανακυκλωμένων από τα σκουπίδια πολιτικών, που έχουν το θράσος να αμφισβητούν την ελληνικότητα όσων ζητούν κατάργηση του ασύλου.

Περισσότερα