Ευτυχώς, ο Γιώργος χάζευε...

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
25 Ιανουαρίου 2011

Χάρη σε ένα φιλμάκι που κυκλοφόρησε προσφάτως στο Διαδίκτυο, ο Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γουλφ έγινε ευρέως γνωστός στην Ελλάδα ως ο καθηγητής που δίδαξε Οικονομικά στον Γιώργο Παπανδρέου, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν πρωτοετής στο πανεπιστήμιο. Στη χώρα του όμως, ο ηλικίας 69 ετών Γουλφ αναγνωρίζεται ως ένας από τους τρεις κυριότερους «μαρξίζοντες» οικονομολόγους της Αμερικής. Η όχι και τόσο κολακευτική αναφορά του στον Γιώργο (αναφορά την οποία έκανε, προφανώς, για την αυτοπροβολή του στους φοιτητές...) έδωσε την ευκαιρία σε ελληνική εφημερίδα να ζητήσει τη γνώμη του καθηγητή Γουλφ για το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Οι θέσεις τις οποίες διετύπωσε στη σχετική συνέντευξη έδωσαν την ευκαιρία (σε όσους ενδιαφέρονταν) να διαπιστώσουν άλλη μία έκφανση του ελληνικού επαρχιωτισμού· της τάσης, δηλαδή, να αντιμετωπίζουμε με υπέρμετρο σεβασμό πρόσωπα και ιδέες, επειδή απλώς και μόνον μας έρχονται από το εξωτερικό.

Ο Ρ. Γουλφ προτείνει, λ. χ., την υψηλή φορολόγηση των πλουσίων: «Αν η Ελλάδα αύξανε τους φόρους για τους πλουσιότερους πολίτες της και χρησιμοποιούσε αυτά τα χρήματα για να βελτιώσει τη δημόσια εκπαίδευση, το αποτέλεσμα θα ήταν μια άνοδος στην ποσότητα και την ποιότητα των μορφωμένων ανθρώπων». Ο καθηγητής των Οικονομικών, προφανώς, γνωρίζει τι είναι ο πίθος των Δαναΐδων, αλλά δεν έχει ιδέα για την κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Δεν ξέρει ότι το υπουργείο Παιδείας μισθοδοτεί περίπου 120.000 ανθρώπους και ότι η πλειονότητα των εκπαιδευτικών είναι ζήτημα αν εργάζεται πέντε ώρες την ημέρα. Δεν του περνά από τον νου ότι αν ένα τμήμα έχει 26 μαθητές, οι κανόνες που επέβαλαν οι συνδικαλιστές ορίζουν τον χωρισμό του σε δύο μικρότερα και, επομένως, την πρόσληψη ακόμη περισσότερων διδασκόντων. Δεν φαντάζεται ότι στο ελληνικό πανεπιστήμιο ο φοιτητής έχει το δικαίωμα να εξετάζεται ξανά και ξανά στο ίδιο μάθημα ώσπου να το περάσει, ούτε βέβαια υποψιάζεται ότι μια κομματική νεολαία μπορεί να εγκαθιστά 250 λαθρομετανάστες μέσα σε μια πανεπιστημιακή σχολή, λόγω πανεπιστημιακού ασύλου.

Πιστεύει, επίσης, ότι «μια πραγματικά ανεξάρτητη κυβέρνηση» θα μπορούσε να κινητοποιήσει τους Ελληνες επενδυτές, επισείοντας την απειλή των επενδύσεων του Δημοσίου: «Απλώς και μόνο η απειλή ενός αληθινού ανταγωνισμού από τον δημόσιο τομέα και τις δημόσιες επενδύσεις θα μετέβαλλε την οικονομική συμπεριφορά του ιδιωτικού τομέα». Πραγματικά, ο ιδιωτικός τομέας θα έσκαγε από τα γέλια με την ιδέα -ίσως και με τον ρομαντισμό- του Αμερικανού καθηγητή, που φαντάζεται ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα μπορεί να θυμίζει σε οργάνωση και αποτελεσματικότητα τον αμερικανικό. Συγγνώμη, αλλά τέτοιες ανεδαφικές ιδέες είναι αμφίβολο αν ακόμη και η Λούκα θα μπορούσε να τις πάρει στα σοβαρά! Τελικά, ίσως είμαστε τυχεροί που ο Γιώργος δεν πρόσεχε στο μάθημα του Ρ. Γουλφ...

Περισσότερα