Καθημερινή
14 Απριλίου 2013
Από το ξέσπασμα της καταιγίδας χρέους, η γερμανικής επιρροής πολιτική της Ευρωζώνης ακροβατεί σε ένα λεπτό σχοινί. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια κρίση κυρίως συστημική, με πολιτικές πρωτίστως εθνικές στις πληττόμενες χώρες της περιφέρειας. Παρέχει στήριξη υπό σκληρότατους όρους στις χώρες αυτές, για να αποτρέψει τον «ηθικό κίνδυνο» να φανεί ότι ανταμείβει τη χαλαρότητά τους.
Και επιχειρεί να εξαντλήσει τα τελευταία όρια αντοχής των οικονομιών του Νότου, προτού δοκιμάσει τα ακραία όρια ανοχής των ψηφοφόρων του Βορρά.
Υπό ασφυκτική πίεση, τεράστια προσαρμογή έχει ήδη συντελεστεί (διψήφια ελλείμματα δίνουν θέση σε πρωτογενή πλεονάσματα, εξωτερικό ισοζύγιο και ανταγωνιστικότητα ανακάμπτουν).
Ομως, όσο το βάρος προσαρμογής συνεχίζει να πέφτει αποκλειστικά στον Νότο, η ύφεση παγιώνεται, η ανεργία καλπάζει και η έξοδος από την κρίση αναστέλλεται. Το κόστος εξόδου πρέπει να κατανεμηθεί συμμετρικότερα μεταξύ Νότου και Βορρά.
Ο χειρισμός του «τραπεζικού προβλήματος» αποτυπώνει τα παραπάνω. Τον Ιούνιο, με την επιμονή του Μάριο Μόντι, η Ευρωζώνη έκανε ένα μεγάλο βήμα: παραδέχτηκε ότι υπάρχει ένας «θανάσιμος βρόχος» κρατικού χρέους - εθνικών τραπεζών.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment