Καθημερινή
11 Ιουνίου 2013
Η αλήθεια είναι ότι περνάμε μια χαρά με τους μύθους μας και το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μη βρεθεί καμιά Ρεπούση στο μέλλον και τους καταστρέψει. Δεν αναφερόμαστε στο Κρυφό Σχολειό, ούτε στον Χορό του Ζαλόγγου. Αυτά είναι θεμέλια της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας και αλίμονο σε όποιον τα αμφισβητήσει. Αναφερόμαστε στα εθνικά μας παραμύθια, που αυτές τις μέρες υφαίνονται, για το «κούρεμα» του χρέους και τη σχέση του με τη λιτότητα.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το 2010 «κουρευόταν» το χρέος που κατείχαν οι ιδιώτες· μεταξύ αυτών, οι ευρωπαϊκές και οι ελληνικές τράπεζες. Αυτό, βεβαίως, θα ήθελε μακρές διαπραγματεύσεις, σαν εκείνες που έγιναν το 2011-2012 με το PSI, συνεπώς πολύ χρόνο. Αλλά, επειδή στον κόσμο των παραμυθιών όλα είναι εφικτά, ας υποθέσουμε ότι κάποιο βράδυ όλοι σχεδόν οι πιστωτές είχαν κάποιου τύπου επιφοίτηση και συναινούσαν. Αυτό σημαίνει ότι και το 2010 το κράτος θα μπορούσε να ξοδέψει μόνο για τη λειτουργία του (χωρίς δηλαδή τόκους) 24 δισ. που ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του 2009; Το θέμα είναι ότι η λιτότητα που επιβλήθηκε τα τρία προηγούμενα χρόνια δεν ήταν για να αποπληρωθεί το χρέος· αυτό απλώς μεταφέρθηκε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και στο ΔΝΤ. Η λιτότητα έγινε για να μην παραγάγει το κράτος μετά το 2013 επιπλέον χρέος. Το 2010 πονέσαμε, αλλά φεσώσαμε τις επόμενες γενιές με 10,9 δισ. επιπλέον χρέους· τόσο ήταν το πρωτογενές έλλειμμα. Το 2011 προσθέσαμε άλλα 4,9 δισ. και το 2012 περί τα 3,5 δισ. Φέτος ελπίζουμε ότι το κράτος θα έρθει ίσα βάρκα - ίσα νερά. Δηλαδή η μέχρι στιγμής λιτότητα -άσχετα αν τα βάρη της δεν επιμερίστηκαν δίκαια- δεν ήταν να πληρώσουμε τους δανειστές μας· ήταν για να μην έχουμε ανάγκη να δανειζόμαστε μετά το 2013 επιπλέον χρήματα για τη λειτουργία του κράτους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment