Καθημερινή
7 Ιουνίου 2013
Κάθε λιτότητα είναι λάθος, υπό την έννοια ότι «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος». Ομως, η ύπαρξη προγραμμάτων σταθεροποίησης δεν εξαρτάται από τις επιθυμίες μας, αλλά από τις πραγματικές συνθήκες. Ανεξαρτήτως δε από τους πηχυαίους τίτλους των χθεσινών εφημερίδων «Ομολογία ΔΝΤ: η λιτότητα ήταν λάθος», είναι άλλη η πραγματικότητα που περιγράφεται στην έκθεση που συγκλόνισε τα ΜΜΕ. «Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα μπορούσε να επιχειρηθεί πιο σταδιακά», γράφει το έγγραφο. Αν και η προσαρμογή, υποστηρίζουν οι συντάκτες του, ήταν πάρα πολύ μεγάλη και υπήρχαν λίγα ιστορικά προηγούμενα, «ήταν η ελάχιστη προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο χρέος στο 120% μέχρι το 2020 (αλλιώς όδευε για 220%). «Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μια πιο ήπια προσαρμογή θα απαιτούσε περισσότερα από 110 δισ. ευρώ. Το ελληνικό σταθεροποιητικό πρόγραμμα ήδη είχε τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση στην ιστορία του Ταμείου. Ενώ οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας θα μπορούσαν να δώσουν πάνω από 80 δισ. ευρώ (αν και αυτό το ποσό ήταν άνω του 35% του ΑΕΠ της χώρας) αυτό θα ήταν πολιτικά δύσκολο να το επιτύχουν στις χώρες τους.
Η πενηντασέλιδη έκθεση του ΔΝΤ δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία που θα αναλύσει την ελληνική εμπειρία της προσαρμογής μιας οικονομίας υπό νομισματικούς και πολιτικούς περιορισμούς. Το ΔΝΤ επαναλαμβάνει τη θέση που είχε εξαρχής ότι χρειαζόταν άμεσα αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά έχει και αστερίσκους. Σημειώνει ότι η αναδιάρθρωση θα μόλυνε την Ευρωζώνη και θα ξεκινούσε «πιστωτικό γεγονός τύπου Lehman». Προσθέτει επίσης ότι ένα πρόγραμμα που θα είχε εξαρχής αναδιάρθρωση, δύσκολα θα περνούσε από τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών. Εκτός αυτού θα επιβάρυνε τις ελληνικές τράπεζες, κάτι που σημαίνει ότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τα 110 δισ. ευρώ που προϋπολογίστηκαν αρχικά.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment