Καθημερινή
9 Ιουνίου 2013
Αν την εξετάσει κανείς σε ημερήσια βάση, η επικαιρότητα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι. Η οικονομική πραγματικότητα εξακολουθεί να παραμένει αρνητική τόσο στο μέτωπο της ανεργίας όσο και σε αυτό της ανάπτυξης. Η πολιτική δεν πάει πίσω: η κυβέρνηση περιορίζεται σε μια αμυντική διαχείριση, αποφεύγοντας τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις και ακολουθώντας συνήθεις παλαιοκομματικές πρακτικές, ιδιαίτερα ορατές στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με άτομα στα οποία η εμφανώς χαμηλή ποιότητα αντισταθμίζεται μόνο από το υψηλό επίπεδο κομματικής αφοσίωσης. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εσωτερικεύσει πλήρως την αντίστοιχη παραδοσιακή τακτική της ακατάσχετης παροχολογίας, της αλόγιστης κριτικής και της πλήρους άρνησης της πραγματικότητας, χρωματισμένη όμως με μια ασυγκράτητη δήθεν επαναστατικότητα, κάτω από την οποία δύσκολα κρύβεται η αχαλίνωτη φιλοδοξία των υποψήφιων Τσοχατζόπουλων (ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως προτού καταλήξει στο δικαστήριο, είχε θητεύσει για χρόνια στα μετερίζια του ελληνικού σοσιαλισμού, υπερασπιζόμενος τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους και κατακεραυνώνοντας τον μισητό νεοφιλελευθερισμό). Οσο για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, συναγωνίζονται ποιο θα κατακτήσει τα πρωτεία της πιο γκροτέσκας συμπεριφοράς, όντας ανίκανα να διατυπώσουν έστω και μια θετική πρόταση. Ζαλισμένη από το σοκ της ύφεσης, η κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη το πολιτικό αυτό τσίρκο που η ίδια παρήγαγε, ακολουθώντας τους δημαγωγούς των ΜΜΕ που την ταΐζουν παραμύθια για τους ξένους που την επιβουλεύονται και τους ντόπιους που την προδίδουν. Στο πιο πρόσφατο επεισόδιο μάλιστα, το ΔΝΤ αναγνωρίζει τα λάθη του, δίχως τα οποία η ζωή θα συνεχιζόταν με την ανεμελιά του 2008.
Αν όμως εξετάσει κανείς την επικαιρότητα σε ετήσια βάση, τότε θα δει να ξεπροβάλλει μια διαφορετική εικόνα. Πριν από ένα χρόνο, σχεδόν όλοι οι διεθνείς αναλυτές προέβλεπαν την κατάρρευση της χώρας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη. Ο δείκτης του χρηματιστηρίου είχε φθάσει στο πιο χαμηλό του επίπεδο, όταν ο «φιλόσοφος» Σλαβόι Ζίζεκ προσγειωνόταν στην Αθήνα ως επίσημος καλεσμένος του ΣΥΡΙΖΑ, για να πλέξει το εγκώμιο του «αυριανού πρωθυπουργού» της «μεγάλης ευρωπαϊκής ανατροπής», Αλέξη Τσίπρα. Και όμως. Μπροστά στην εφιαλτική αυτή προοπτική, το ζαλισμένο και απογοητευμένο εκλογικό σώμα βρήκε το σθένος να αποτρέψει την καταστροφή. Οι φθαρμένοι πολιτικοί των απαξιωμένων κομμάτων που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού κατάφεραν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Και ένας πολιτικός που είχε δώσει τα χειρότερα δείγματα γραφής, μεταμορφώθηκε σε πολιτικό ηγέτη που κατάφερε να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Λίγοι ήταν εκείνοι που έδιναν τότε έστω και λίγες πιθανότητες επιβίωσης στην ετερόκλητη αυτή κυβέρνηση, πρόβλεψη στην οποία συνέτεινε και η απουσία μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας. Μπορεί, ισχυρίζονταν τότε, στις εκλογές να «νίκησε ο φόβος», αλλά η καθοδική πορεία της οικονομίας ήταν προδιαγεγραμμένη και η κοινωνική έκρηξη του επερχόμενου χειμώνα εξίσου αναπόφευκτη: η ανατροπή που δεν ήρθε από την κάλπη, θα έφθανε από τους δρόμους. Τη συνέχεια, βέβαια, τη γνωρίζουμε. Καμία από τις προφητείες της καταστροφής δεν εκπληρώθηκε, πράγμα που δεν εμποδίζει τους αποδεδειγμένα αποτυχημένους προφήτες να συνεχίζουν τη δουλειά τους. Η ουσία είναι πως, όσο παράξενο και να ακούγεται σήμερα, η 17η Ιουνίου 2012 αποτελεί πια ιστορική ημερομηνία.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment