Καθημερινή
23 Ιουνίου 2013
Για άλλη μια φορά, έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν η κυβέρνηση καταρρεύσει και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, θα είναι σαν να κλείνουμε όλοι τα μάτια και να πηδάμε στον γκρεμό. Μπορεί να επαναλαμβάνουμε έτσι τον ένδοξο χορό του Ζαλόγγου, όπου μπερδεύονται μύθος και ιστορία, μόνον που δεν βλέπω ποιος είναι ο εχθρός που μας κυνηγάει αυτήν τη φορά. Εκτός και αν ο εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι...
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με την απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει η ΕΡΤ έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά και τις παθογένειες του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Πρώτα από όλα, μπόλικες δόσεις υποκρισίας και διγλωσσίας από όλες τις πλευρές. Αυτοί που καταδικάζουν την αδιαφάνεια και τη σπατάλη υποκρίνονται ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κακοδιαχείριση, τις πελατειακές προσλήψεις και τόσα άλλα στην ΕΡΤ. Οι άλλοι ζητούν αναδιάρθρωση και μεταρρυθμίσεις, αλλά έχουν πάντοτε έτοιμες τις αντιρρήσεις για κάθε συγκεκριμένη πρόταση, περιοριζόμενοι οι ίδιοι σε γενικολογίες και ευχολόγια. Κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη για τα δύσκολα, όχι αυτοί. Οσο για τους απέναντι, εκείνοι ανακάλυψαν ξάφνου ότι η ΕΡΤ αποτελεί δημόσιο αγαθό. Και έχουν πειστεί, φαίνεται, ότι αν όλοι οι Ελληνες προσληφθούν στο Δημόσιο θα λυθεί, ως διά μαγείας, το οικονομικό μας πρόβλημα. Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να πουν τα πάντα και τα αντίθετά τους - και το κάνουν συστηματικά. Εκτός από εκείνους που τυχαίνει να κυβερνούν τη χώρα τη δεδομένη στιγμή, όλοι ομνύουν στον αέναο διάλογο για όλα και μέχρι θανάτου, γιατί πιστεύουν -και το έχουν αποδείξει επανειλημμένα- ότι έτσι δεν θα αλλάξει τίποτε σε αυτήν τη χώρα. Η υποκρισία αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο του πολιτικού μας διαλόγου.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment