Καθημερινή
26 Δεκεμβρίου 2010
Ηδη στο πρώτο κείμενο του Μνημονίου των αρχών του Μαΐου καλείται η κυβέρνηση να μεταρρυθμίσει το νομικό πλαίσιο για τις μισθολογικές διαπραγματεύσεις στον ιδιωτικό τομέα, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος της Διαιτησίας. Ταυτόχρονα αξιωνόταν να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να καταστούν πιο ευέλικτες οι σχέσεις εργασίας, προκειμένου να προωθηθεί η δημιουργία θέσεων απασχόλησης και να αντιμετωπιστεί η μακροχρόνια ανεργία.
Eπειτα από ελάχιστες ημέρες, στον νόμο που εκδόθηκε για την εφαρμογή του Μνημονίου περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων μια λιτή διάταξη η οποία, χωρίς περιστροφές, ορίζει ότι οι όροι των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων μπορούν να αποκλίνουν (και δυσμενέστερα) των κλαδικών και των Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και οι όροι των κλαδικών μπορούν και αυτές να αποκλίνουν από τα οριζόμενα στις ΕΓΣΣΕ. Με τη διάταξη αυτή εγκαταλείπεται η ισοπεδωτική λογική της «ευνοϊκότητας» και εισάγεται στο ελληνικό σύστημα η «αρχή της αυτονομίας» μεταξύ των ειδών των συλλογικών συμβάσεων ώστε να προσαρμόζονται οι ρυθμίσεις τους στις εκάστοτε ανάγκες και στις οικονομικές δυνατότητες κάθε διαπραγματευτικού επιπέδου.
Στη συνέχεια, όλως αντιφατικά, στα μέσα Μαΐου ψηφίζεται ένας νέος νόμος (αποτέλεσμα πολύμηνων διεργασιών που είχαν αρχίσει αμέσως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), ο οποίος σε μια σειρά από θέματα (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, προσωρινή απασχόληση, διαθεσιμότητα, διευθέτηση του χρόνου εργασίας κ. ο. κ.) περιλαμβάνει ρυθμίσεις με τις οποίες, προς πείσμα των αιτουμένων του Μνημονίου, εντείνεται η ακαμψία των εργασιακών σχέσεων. Κατά τα άλλα, ο νόμος αυτός αφήνει εκτός των ενδιαφερόντων του την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της διαιτησίας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment