Καθημερινή
5 Ιουλίου 2011
Η πολιτική του Μνημονίου αναφέρεται ως υπεύθυνη για την ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Είτε πρόκειται για την ελλιπή εφαρμογή όσων είχε προβλέψει, είτε αφορά τον άθλιο σχεδιασμό μέτρων πολιτικής. Η κριτική αυτή διαθέτει αληθινά επιχειρήματα. Ομως, ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο χάνει έδαφος η οικονομία είναι η ελλιπής διαθεσιμότητα νέων κεφαλαίων. Καμία οικονομία δεν μεγεθύνεται αν δεν διαθέτει νέες πιστώσεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει από το φθινόπωρο του 2008 και μετά.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε με τη συμφωνία του πολιτικού συστήματος επί της επεκτατικής πολιτικής του 2009. Το κράτος μοίρασε, με κάθε τρόπο, δανειακούς πόρους. Περιόρισε τον εισπρακτικό μηχανισμό, «έκλεισε τα μάτια» στις παρανομίες των φοροφυγάδων, στο όνομα των δυσκολιών. Τα έσοδα κατέρρευσαν, οι δαπάνες εκσφενδονίστηκαν. Η εμπιστοσύνη στις προοπτικές της οικονομίας είναι το δεύτερο συστατικό, μετά τη ρευστότητα, που απαιτείται προκειμένου να βελτιωθεί η επιχειρηματικότητα. Τα δύο μαζί οδηγούν σε νέες επενδύσεις και ανοίγουν τον δρόμο στην κατανάλωση. Στην εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης αποσκοπούσε η επεκτατική πολιτική την οποία ακολούθησε και η ελληνική κυβέρνηση στο τελευταίο τρίμηνο του ’08 και το πρώτο μισό του ’09. Ομως, σε ένα τόσο βαριά χρεωμένο κράτος, κάθε μονάδα νέου δανείου πολλαπλασίασε το κόστος εξυπηρέτησης του ήδη υπερβολικού δημόσιου χρέους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment