Ελευθεροτυπία
17 Ιουλίου 2011
Πριν από ένα χρόνο η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού «μηχανισμού διάσωσης» ήταν κάτι εντελώς καινούριο και συνεπώς ήταν δικαιολογημένοι οι δισταγμοί μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, με αποτέλεσμα βεβαίως να κυριαρχήσουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές.
Σήμερα όμως, ένα χρόνο και περισσότερο μετά τη δημιουργία του μηχανισμού και μάλιστα μπροστά στην επέκταση της κρίσης του χρέους στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία και την απειλή ακόμα μεγαλύτερης επέκτασης και σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, κάθε αργοπορία στην επίτευξη μιας συνολικής συμφωνίας είναι αδικαιολόγητη και επικίνδυνη.
Οι ευρωπαϊκές οικονομίες κινούνται μέσα σ' ένα χρηματοοικονομικό σύστημα, όπου κυριαρχούν ιδιώτες «επενδυτές» τράπεζες, ασφαλιστικοί οργανισμοί και χρηματοπιστωτικές εταιρείες (δηλ. οι αγορές) και, συνεπώς, η αναζήτηση του μέγιστου και άμεσου κέρδους οδηγεί συχνά σε κερδοσκοπικές πρακτικές.
Δεν είναι συνεπώς παράλογο αυτές οι αγορές να επιβάλλουν στις υπερχρεωμένες χώρες, λόγω του κινδύνου μη αποπληρωμής των χρεών τους, υψηλά επιτόκια που μπορεί να τις οδηγούν στη χρεοκοπία, παρά τις πολιτικές αυστηρής λιτότητας που υποχρεώνονται να εφαρμόζουν. Είναι αυτονόητο ότι οι αγορές καθοδηγούνται στις «τοποθετήσεις» τους, δηλ. στον τρόπο που δανείζουν και στα επιτόκια που απαιτούν, από τους οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας των χωρών που δανείζουν.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment