Καθημερινή
11 Νοεμβρίου 2010
Πριν από μερικές μέρες είχαμε μια επέτειο που πέρασε απαρατήρητη. Εκλεισαν έξι μήνες από την κύρωση του Μνημονίου στη Βουλή. Πέρασαν δηλαδή 180 μέρες από τότε που ουσιαστικά ξεκίνησε ο ανήφορος της ελληνικής κοινωνίας για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Εξι μήνες, είπαμε; Μόνο; Γιατί μοιάζει σαν να πέρασαν χρόνια από εκείνο το απόγευμα του Μαΐου που 172 βουλευτές πήραν την ιστορική ευθύνη να σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία; Γιατί, πρώτον, συμπυκνώθηκε ο πολιτικός χρόνος. Υπήρξε ένας καταιγισμός μέτρων, μέτρα που πριν από έξι μήνες ήταν αδιανόητο έστω να τα εκστομίσει ως πρόθεση κάποιος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ακόμη και μια δήλωση κυβερνητικού στελέχους του στυλ «πρέπει να δούμε τα δημογραφικά του ασφαλιστικού» ξεσήκωνε την μήνιν ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Τα πρωτοσέλιδα με τίτλο «Ανοίγουν το ασφαλιστικό!» (σ. σ. με υπογραμμισμένο το θαυμαστικό) ήταν κανόνας, ενώ οι κλαυθμοί για τη «συνταξούλα του εργαζομένου» έπαιζαν επί μέρες στα δελτία των οκτώ. Ολόκληρη, λοιπόν, αυτή η διαδικασία, υπονοούμενα - αντιδράσεις - υπαναχώρηση - επανατοποθέτηση επί του προβλήματος - νέες αντιδράσεις κ. λπ., συμπυκνώθηκε σε μερικούς μήνες.
Δεύτερον, πολλαπλασιάστηκε η γνώση μας για την οικονομία. Μάθαμε τι είναι τα spreads, καταλάβαμε ότι όταν ευημερούν τα ελλείμματα αναγκαστικά θα υποφέρουν οι άνθρωποι, νιώσαμε την όξινη ανάσα των αγορών. Αυτή η γνώση, για την οποία αδιαφορούσαμε μέχρι τον Μάιο, θέλει καιρό για να χωνευτεί. Χρειάζεται δε πολύ περισσότερος χρόνος για να αποτινάξουμε την πεποίθηση ότι όσα περισσότερα ξοδεύει το κράτος τόσο μικρότερα ελλείμματα θα έχει.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment