Νερό του Καματερού

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
11 Νοεμβρίου 2010

Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά πριν από χρόνια είχε κάνει θραύση το «νερό του Καματερού». Επρόκειτο για αυτοσχέδιο σκεύασμα κομπογιαννίτη, το οποίο δινόταν με την υπόσχεση ίασης του καρκίνου. Πού το θυμήθηκα θα μου πείτε; Μου ήλθε στον νου καθώς ακούω βαρύγδουπες δηλώσεις και αναλύσεις διαφόρων, κυρίως πολιτικών, περί αναδιάρθρωσης του χρέους, χαλάρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής ή αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, που θα λύσει άμεσα το πρόβλημα του χρέους της χώρας.

Η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δεινή θέση. Είναι φορτωμένη με ένα τεράστιο χρέος, με χιλιάδες παθογένειες, χωρίς ικανό πολιτικό προσωπικό, με ένα διαλυμένο κράτος. Ο κόσμος βρίσκεται σε απελπισία. Ανθρωποι χάνουν τις δουλειές τους έπειτα από είκοσι «καλά» χρόνια και ξέρουν ότι δύσκολα θα ξαναβρούν μια καλή δουλειά. Υπάρχει κόσμος που απλά δεν «βγαίνει» και σε λίγο καιρό θα ζήσουμε τη φτώχεια των νεοπτώχων που θα εγκαταλείπουν την ασφάλεια της μεσαίας τάξης. Φόβος, ανασφάλεια και θυμός κυριαρχούν σε όλες τις κουβέντες.

Κάποιοι επιχειρούν, λοιπόν, εκμεταλλευόμενοι την απελπισία και την αγωνία ενός λαού, να πουλήσουν δήθεν ελπίδα. Λογικό είναι. Ταιριάζει, άλλωστε, σ’ ένα κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας εκείνο το μπαγάσικο «έλα μωρέ, άμα δεν βγαίνεις τι θα κάνεις, θα τους πεις σβήστα μου και ξεκινάω από την αρχή», λες και η τρόικα και οι ξένοι δανειστές είναι η (παλιά) Αγροτική... Το ιδεολογικοποιούμε και λίγο βάζοντας «αριστερή» σάλτσα του τύπου «ε, μα αυτοί μας έδιναν μίζες και μας πούλαγαν τα προϊόντα τους» και πάμε σ’ ένα σχήμα που ακούγεται πολύ πειστικό.

Περισσότερα