Καθημερινή
13 Ιανουαρίου 2011
Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, κρατήστε στο μυαλό σας την εξής διάκριση, που αφορά όλους εκείνους στους οποίους χρωστούμε. Πρώτον, δεν είναι κερδοσκόποι, με την έννοια που κάποιοι τής δήθεν Αριστεράς χρησιμοποιούν, αλλά επενδυτές και μάλιστα μακροχρόνιοι, δηλαδή από αυτούς που έχουν υπομονή. Δεύτερον, όσοι διαχειρίζονται τα ομόλογα του χρέους μας (κάτι σαν τα γραμμάτια που όλοι είχαμε -κάποια στιγμή- να πληρώσουμε στον τοκογλύφο της γειτονιάς, του χωριού και του επαγγελματικού περιβάλλοντος), έχουν την υποχρέωση να κάνουν όσα απαιτεί η διατήρηση και αύξηση της αξίας του κεφαλαίου που αντιπροσωπεύουν.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν κατ’ αρχήν, εκείνοι που αγοράζουν ένα ομόλογο, εισπράττουν τους τόκους και περιμένουν τη λήξη του τίτλου (μετά 10, 15 και 20 χρόνια) για να εισπράξουν το κεφάλαιο ή να το επαπενδύσουν.
Υπάρχουν και οι άλλοι, που αγοράζουν και πωλούν ομολογιακούς τίτλους, με σκοπό είτε να προστατεύσουν τα συμφέροντα των πελατών τους, όταν κρίνουν ότι κάποιος τίτλος κινδυνεύει, είτε να βελτιώσουν την τοποθέτησή τους, όταν βλέπουν ότι κάποιος τίτλος που κινδύνευε, τώρα έχει καλύτερες προοπτικές.
Στους κρατικούς τίτλους της Ευρωζώνης, άρα και στους ελληνικούς, έχουν κυρίως επενδύσει οργανισμοί που βλέπουν μακριά. Δεν βιάζονται να «σπάσουν» το ομόλογο στην τρέχουσα τιμή. Πριν από την κρίση μπορούσαν ευκολότερα να περιμένουν. Πρώτον, δεν ανησυχούσαν για την ασφάλεια. Αυτό δεν ισχύει και είναι άγνωστο πότε θα ισχύσει. Δεύτερον, τα ταμεία των συνταξιούχων ή οι επενδύσεις των ασφαλιστικών εταιρειών για τα συμβόλαια «ζωής» των πελατών τους ή τα εμπορικά πλεονάσματα εταιρειών ή κρατών που τα διαθέτουν, βρέθηκαν σε δυσκολία και μεγάλη ανάγκη, καθώς εξελίχθηκε η παρούσα κρίση. Χρειάστηκαν χρήματα για να καλύψουν τις υποσχέσεις τους. Υποχρεώθηκαν συχνά να πουλήσουν τίτλους από το χαρτοφυλάκιό τους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment