Καθημερινή
9 Ιανουαρίου 2011
Στη μεταπολίτευση το ελληνικό κράτος παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη κυκλικότητα σπατάλης και συμμαζέματος των κρατικών δαπανών. Ετσι μετά την τεράστια αύξηση των κρατικών δαπανών την περίοδο 1980-85 είχαμε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα 1985-87. Μετά το «Τσοβόλα δώστα όλα» και το όργιο σπατάλης των συμμαχικών και οικουμενικών κυβερνήσεων (1988-1990) εφαρμόστηκε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα 1991-1993. Σταθεροποιητικό πρόγραμμα είχαμε και την περίοδο 1994-2000 για να ενταχθεί η Ελλάδα στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση.
Οι κρατικές σπατάλες δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Ολες οι κυβερνήσεις, όλων των χωρών του κόσμου ξοδεύουν όσο μπορούν. Η μόνη διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι στις άλλες χώρες υπάρχει πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση στην αλόγιστη επέκταση των κρατικών δαπανών. Υπάρχουν κόμματα, ΜΜΕ, οργανώσεις πολιτών, καθηγητές και διανοούμενοι που γονιμοποιούν με τις αντιρρήσεις τους τον δημόσιο διάλογο περί της σκοπιμότητας κάθε δημόσιας δαπάνης. Αυτοί φυσικά δεν έχουν πάντα δίκιο, ή έστω δεν καταφέρνουν πάντα να περάσουν τις απόψεις των. Η ύπαρξή τους, όμως, λειτουργεί ως φρένο στο πολιτικό σύστημα να επεκτείνει άκριτα τις δαπάνες.
Στην Ελλάδα υπήρξε διαχρονικά συγχορδία πολιτικού συστήματος, συνδικάτων, Μέσων Ενημέρωσης και διανοουμένων, υπέρ της διαρκούς αύξησης των κρατικών δαπανών. Από τις περισπούδαστες μελέτες (βασισμένες μάλιστα σε greek statistics) για την ανάγκη παρέμβασης του κράτους σε όλους τους τομείς, μέχρι τα «πρωινάδικα» που κλαίνε για τον «μισθουλάκο» του συμβασιούχου και μέχρι τα δελτία των οκτώ που κάποτε κραύγαζαν γιατί δεν υπάρχουν εκχιονιστικά μηχανήματα στην Καλαμάτα, το «πολιτικά ορθό» όλα αυτά τα χρόνια ήταν η διαρκής αύξηση των δαπανών. Οι λίγες φωνές που ζητούσαν συγκράτηση απαξιώθηκαν νωρίς ως ανάλγητες ή, χειρότερα, ως νεοφιλελεύθερες. Η δαιμονοποίηση των φιλελεύθερων απόψεων στην Ελλάδα παρήγαγε πραγματικά -και αρνητικά- οικονομικά αποτελέσματα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment