Για μια Μεγάλη Ρύθμιση Χρέους

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
16 Ιανουαρίου 2011

Την πρώτη Πέμπτη κάθε μήνα, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απαντά σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ευθύς μόλις ανακοινώσει και εξηγήσει την απόφαση του Συμβουλίου του Ευρωσυστήματος -στο οποίο συμμετέχει και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, καθηγητής Γιώργος Προβόπουλος- σχετικά με την πολιτική επιτοκίων του ευρώ. Αυτήν την Πέμπτη, λίγο αργότερα από τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, στο Βερολίνο και όχι στη Φρανκφούρτη, ο υπουργός Οικονομικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας απαντούσε στις ερωτήσεις των ξένων ανταποκριτών.

Οταν ρωτήθηκε ο κ. Τρισέ αν οι αποφάσεις των πολιτικών προϊσταμένων της Ευρωζώνης είναι επείγουσες, απάντησε: «Στις παρούσες συνθήκες, όλα είναι επείγοντα». Ο Βόλφανγκ Σόιμπλε, όταν ρωτήθηκε για τον χρονικό ορίζοντα μέσα στον οποίο πρέπει να αυξηθούν τα διαθέσιμα κεφάλαια του Μηχανισμού Στήριξης, είπε: «Αν συζητούμε από τώρα, που δεν έχουμε διαθέσει ούτε το 10% των διαθεσίμων κεφαλαίων του οργανισμού, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να ενισχύσουμε όσους περιμένουν ότι τελικώς θα υποχρεωθούμε να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις».

Ο βασικός λόγος για τον οποίο Γερμανία και Γαλλία δεν θέλουν να γίνεται καμία συζήτηση για τα ευρωομόλογα, ούτε και για τις άλλες λύσεις που βρίσκονται ήδη στο τραπέζι, είναι απλός: τα μισά ευρωπαϊκά ομόλογα είναι δικά τους. Θέλουν να είναι σίγουρες ότι οι αγορές θα συνεχίσουν να τους εμπιστεύονται, δηλαδή να τους δανείζουν φθηνά. Τα δύο μεγάλα κράτη, οι εγγυήτριες δυνάμεις του ευρώ και, τελικά, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θέλουν να καρπώνονται τα αγαθά που προσφέρει ένα σταθερό νόμισμα, το ευρώ, μια ενιαία και μεγάλη εμπορική ζώνη, η Ευρώπη των «27», η πολιτική ισχύς που αναγνωρίζεται στην Ενωση Κρατών. Αν μπορούσαν να αποφύγουν τις έγνοιες με τις οποίες τους φορτώνουν οι «μικροί» και οι «άτακτοι», ευχαρίστως θα το έπρατταν. Ομως, όπως τόσο η ιστορία όσο και η θεωρία διδάσκουν, οι νομισματικές ενώσεις κατέρρευσαν από τον εγωισμό, τη βουλιμία, την επιθετικότητα και τις λανθασμένες επιλογές των εγγυητών τους. Ισχύει για τη Λατινική Ενωση, τη Συμμαχία της Στερλίνας και τη Ζώνη Δολαρίου. Γιατί να μην ισχύσει για την Ευρωζώνη;

Περισσότερα