Καθημερινή
15 Φεβρουαρίου 2013
Και μετά τη νηνεμία που έφερε η συμφωνία του Δεκεμβρίου, ερχόμαστε δειλά δειλά ξανά στη φουρτούνα των αποκλίσεων του προϋπολογισμού, των καθυστερήσεων στην εφαρμογή των διαφόρων μέτρων (αποφασισμένων και «αναποφάσιστων») και της αβεβαιότητας για την εκταμίευση της επόμενης δόσης.
Σαν να μην πέρασε στιγμή από τις μέρες-σοκ των αρχών του 2010. Οι ιδιωτικοποιήσεις αργούν, η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (με εφεδρεία ή αλλιώς) συνεχίζει «υπό συζήτηση», η ορθολογικοποίηση της φορολογίας μετατίθεται χρονικά, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής παραμένει «στο συρτάρι» και η ενίσχυση της ανάπτυξης συνεχίζει να είναι ο μεγάλος «άγνωστος Χ».
Αυτή τη φορά, όμως, οι δικαιολογίες έχουν πάψει. Η Ευρώπη έχει πλέον πραγματικά ξεπεράσει εαυτόν στην παροχή (οικονομικής και πολιτικής) στήριξης στην Ελλάδα και η πολιτική συγκυρία, με την τρικομματική κυβέρνηση, είναι πλέον όσο ευνοϊκή θα μπορούσε ποτέ να είναι.
Οι λύσεις υπάρχουν, έχουν προβλεφθεί, έχουν αναλυθεί (παρά τα όποια λάθη και αστοχίες στις προβλέψεις του ΔΝΤ και της τρόικας) και, το κυριότερο, έχουν χρηματοδοτηθεί. Ακούγεται παράδοξο, αλλά το πρόβλημα πλέον δεν είναι τα λεφτά. Το πρόβλημα είναι στην εφαρμογή, στον τρόπο.
Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι οικονομικό, δεν είναι η «έλλειψη χρημάτων», αλλά η έλλειψη σχεδιασμού, επικοινωνίας και αποφασιστικότητας. Η έλλειψη ενός συνολικού και εμπεριστατωμένου σχεδιασμού που θα αρθρώσει, θα κοινωνήσει και θα εφαρμόσει μια σειρά από παρεμβάσεις – με σύστημα, σκοπό, στόχο και συνέπεια. Να ξεκαθαρίσει επιτέλους η κυβέρνηση πώς βλέπει να διαμορφώνεται το παραγωγικό μοντέλο της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή και να κάνει τις αντίστοιχες ιδιωτικοποιήσεις και παρεμβάσεις.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment