Μικρό βήμα προς μεγάλο εκτροχιασμό;

του Κώστα Καλλίτση

Καθημερινή
10 Φεβρουαρίου 2013

Λέγεται ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας κι ότι από τα τέλη του έτους θα αρχίσει η ανάπτυξη. Ποιος δεν θα το ευχόταν;

Αυτό, ωστόσο, που βιώνει στην καθημερινότητά της η χώρα είναι ότι η ύφεση βαθαίνει. Και το οξύτατο πρόβλημα της ρευστότητας πλήττει σκληρά τις επιχειρήσεις: Ηδη, περίπου 150.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, μεγάλες επιχειρήσεις οδηγούνται από ρύθμιση σε ρύθμιση χωρίς να φαίνεται φως στον ορίζοντα, δάνεια ιδιωτικών επιχειρήσεων που είχαν ληφθεί με κρατική εγγύηση μετατρέπονται σε θηλιά που, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα απειλούν με πνιγμό 400 επιχειρήσεις και με καταστροφή σχεδόν 100.000 θέσεις εργασίας. Η μείωση εισοδημάτων καθώς και η καταστροφή κεφαλαίου έχουν δρόμο μπροστά.

Και οφείλω να σημειώσω ότι δεν έχω ακούσει κάποιον να λέει κάπως συγκεκριμένα (πέραν του καλού κλίματος στις «αγορές»…) πώς ή πού ή από ποιον βλέπει να δημιουργούνται από τα τέλη του 2013 οι νέες επενδύσεις, από πού άραγε φαίνεται να έρχεται η ανάπτυξη και πώς σταδιακά θα αρχίσει αξιόλογη απορρόφηση της ανεργίας, σε λίγους μήνες από σήμερα. Εικάζω, λοιπόν, ότι πρόκειται για μια ακραία αισιοδοξία που εκπορεύεται είτε από την κοινή αγωνία να πειστούμε ότι φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ είτε από την πάγια επιδίωξη των κυβερνήσεων να διαχειρίζονται την κοινή γνώμη, σε βραχύ ορίζοντα. Ετσι ή αλλιώς, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν δεν έκρυβε κινδύνους δημιουργίας αβάσιμων προσδοκιών και (το χειρότερο…) υποτίμησης της σημασίας κατάρτισης συνολικού εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας. Ανευ του οποίου, ουδέν αξιόλογο μπορούμε να πετύχουμε. Γιατί, το πραγματικό και πολύ θετικό γεγονός είναι ότι οι ισχυροί της Ευρώπης πείστηκαν να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, για αυτοπροστασία της ίδιας της Ευρωζώνης – πολύ περισσότερο καθώς δεν έχουν ολοκληρωθεί οι «αντιπυρικές ζώνες» της. Αλλά αυτό είναι αναγκαία -αλλά όχι ικανή- συνθήκη για την ανάπτυξη. Είναι ένα ασφαλές πεδίο για να διαμορφώσουμε τη νέα αρχιτεκτονική της οικονομίας με βάση ένα εθνικό σχέδιο. Χωρίς το οποίο, ούτε ανάπτυξη θα υπάρξει ούτε, καν, πάτος στο βαρέλι της ύφεσης δεν θα μπει (ούτε) φέτος. Εξ όνυχος τον λέοντα – δηλαδή, τα αδιέξοδα.

Περισσότερα