Εργοδότης πρώτης προσφυγής

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
23 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είναι κακή η ιδέα της κ. Ράνιας Αντωνοπούλου (καθηγήτρια στο Bard College και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ) να γίνει το κράτος «εργοδότης ύστατης προσφυγής», όπως την διατύπωσε στην Καθημερινή (13.1.2013). Μόνο που και αυτήν την ιδέα εμείς την φάγαμε πρόωρα. Για πολλά χρόνια το κράτος ήταν «εργοδότης πρώτης προσφυγής», αποστέγνωσε την ελληνική οικονομία από κάθε ικμάδα και κάθε δυνατότητα παραγωγής νέου πλούτου και τώρα που χρειαζόμαστε τα πλεονάσματα για να βοηθήσουμε εκείνους που έχουν ανάγκη, δεν τα έχουμε.

Οι κεϊνσιανές πολιτικές που κατά καιρούς διατυπώνονται ακούγονται πολύ ευχάριστα, μόνο που κάποιος πρέπει να τις πληρώνει. Κάποιες φορές τις πληρώνουν τα δάνεια, αλλά το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι κανείς δεν μας δανείζει. Συνήθως τις πληρώνουν τα πλεονάσματα τις καλές εποχές, σαν αυτά που δεν φρόντισε να έχει ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης όταν ήταν υπουργός Οικονομικών και νυν διαπρύσιος κήρυκας κεϊνσιανών πολιτικών. Οπως θα έλεγε και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, το κλασικό βιβλίο του Κέινς Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος (στα ελληνικά εκδ. Παπαζήση) δεν έχει μόνο αριστερές σελίδες. Εχει και δεξιές. Σε αυτές ο μεγάλος Βρετανός οικονομολόγος λέει ότι σε περίοδο ανάπτυξης της οικονομίας, το κράτος ακολουθεί περιοριστική πολιτική. Δημιουργεί πλεονάσματα και μειώνει το δημόσιο χρέος, έτσι ώστε να έχει να μοιράζει τον χειμώνα των κρίσεων. «Η χώρα μας», είπε στη Βουλή ο κ. Σαχινίδης, «ουδέποτε από το 1974 και μετά δεν συνδύασε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης με δημοσιονομικό πλεόνασμα. Είτε εμφάνιζε θετικούς είτε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, είχε πάντοτε δημοσιονομικά ελλείμματα. Δεν θυμάμαι αυτούς που σήμερα εμφανίζονται ως “φίλοι του Κέινς”, την εποχή που η χώρα είχε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης 4% και 5%, να εγκαλούν τις κυβερνήσεις γιατί εξακολουθούσαν να έχουν δημοσιονομικά ελλείμματα και όχι πλεονάσματα, γιατί δεν έθεταν το χρέος υπό έλεγχο».

Περισσότερα