Καθημερινή
10 Φεβρουαρίου 2013
Και ξαφνικά, η χώρα ανακάλυψε τι ήταν αυτό που έφταιγε τα τελευταία τρία χρόνια: ήταν ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, που προέκυψε μεγαλύτερος, βυθίζοντας την οικονομία στην κρίση... Αυτή η νέα εθνική μανία με τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή θυμίζει μια παλιά ρήση: «όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτούσε το δάχτυλο».
Να τα πάρουμε από την αρχή. Το 2009-10, η ελληνική οικονομία βρέθηκε με τον χειρότερο ίσως συνδυασμό μακροοικονομικών δεικτών στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Δεν είχε ένα, αλλά δύο θεόρατα προβλήματα ταυτόχρονα να επιλύσει. Πρόβλημα δημοσιονομικό (ιλιγγιώδες έλλειμμα και δημόσιο χρέος). Και πρόβλημα ανταγωνιστικότητας (θηριώδες εξωτερικό έλλειμμα και καθαρό εξωτερικό χρέος). Η θεραπεία του ενός χειροτέρευε την κατάσταση του άλλου.
Προσέξτε. Ο καθαρός εξωτερικός δανεισμός, το καθαρό εξωτερικό χρέος της χώρας στον υπόλοιπο κόσμο ήταν μόλις 6% του ΑΕΠ το 1997. Ομως, το 2009-10 πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ, σωρευτικό αποτέλεσμα των μεγάλων ελλειμμάτων τρεχουσών συναλλαγών της τελευταίας δεκαετίας. Αιτίες: ο υψηλότερος πληθωρισμός μισθών και τιμών, η απώλεια ανταγωνιστικότητας, η έκρηξη κατανάλωσης και εισαγωγών, η υπερχρέωση, η καθίζηση της αποταμίευσης.
Τι σήμαινε καθαρό εξωτερικό χρέος ίσο με το ΑΕΠ; Οτι είχαμε ως χώρα, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, ένα βιοτικό επίπεδο πολλαπλάσιο από τις παραγωγικές μας επιδόσεις. Οτι συντηρούσαμε αυτό το βιοτικό επίπεδο μόνο χάρη στον υπέρμετρο εξωτερικό δανεισμό. Από τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος έπαψε να μας δανείζει, έπρεπε αντίστοιχα να συρρικνωθεί το μέγεθος της οικονομίας μας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment