Το Βήμα
24 Φεβρουαρίου 2013
Η κρίση έχει επηρεάσει καθοριστικά όχι μόνο το επίπεδο ζωής κινητοποιώντας πρωτόγνωρες στρατηγικές ατομικής επιβίωσης στο πλαίσιο μιας αφόρητης καθημερινότητας αλλά και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε για εμάς και τους άλλους: οι βεβαιότητες έχουν διαλυθεί, ενώ οι ανασφάλειες έχουν πολλαπλασιαστεί. Η ελληνική κοινωνία έχει μετατραπεί σε μια ιδεοτυπική περίπτωση «κοινωνίας του κινδύνου», με τους πολίτες να είναι εκτεθειμένοι σε αβεβαιότητες και υψηλά ρίσκα που δεν μπορούν να εκτιμήσουν ή να αποφύγουν.
Η κρίση, όμως, παρ' ότι ευθύνεται για πολλά, δεν είναι πρωτογενής αιτία και εξηγητικό εργαλείο για όλα τα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα στην παρούσα συγκυρία. Οι παθογένειες που προετοίμασαν την κρίση (διαφθορά, κρατικοδίαιτη κοινωνία και αγορά, κομματισμός, λαϊκισμός κτλ.) ήταν παρούσες πριν από την εκρηκτική εκδήλωσή της. Πολλές φορές στην προσπάθεια να εξηγήσουμε τα (επι-)φαινόμενα της κρίσης - από τις διακυμάνσεις στον αριθμό των αυτοκτονιών ως τις εκδηλώσεις βίας και από την απορρύθμιση του κομματικού συστήματος ως την άνοδο της Χρυσής Αυγής -, αυθαιρετούμε αναλυτικά ανάγοντας τις αιτίες στο αποτέλεσμα. Μία από τις συνηθισμένες αναγωγές έχει να κάνει με τα θύματα της κρίσης (άνεργοι, νεόπτωχοι), για τα οποία θεωρείται αυτονόητο ότι η επιδείνωση της οικονομικής - κοινωνικής τους θέσης τα καθιστά επιρρεπή στον εξτρεμισμό και στη βία. Δεν είναι όμως (μόνο) οι ευάλωτοι στις ακραίες συνέπειες της κρίσης οι δυνητικοί πρωταγωνιστές του πολιτικού εξτρεμισμού και θιασώτες της βίας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment