Το κράτος Λεβιάθαν, εμπόδιο για το μέλλον της χώρας

του Κώστα Σ. Μητρόπουλου

Καθημερινή
10 Φεβρουαρίου 2013

Η ​​Ελλάδα έκανε σημαντικά βήματα τους τελευταίους μήνες βελτιώνοντας τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους της, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Η αντίληψή τους, αλλά και των αγορών, για τα προβλήματα της χώρας και για τις προσπάθειες αντιμετώπισης και χειρισμού τους, άλλαξε προς το καλύτερο. Ως αποτέλεσμα, ο κίνδυνος χρεοκοπίας και εξόδου από την Ευρωζώνη έχει πρακτικά εξαλειφθεί.

Τώρα πλέον η προσοχή πρέπει να εστιάσει στην αντιμετώπιση των δομικών στρεβλώσεων της οικονομίας και στην επανεκκίνησή της με «φρέσκα» κεφάλαια. Πίσω από την πληθώρα ζητημάτων που πρέπει να επιλυθούν για την οικονομική αναδιάρθρωση και την ανάπτυξη, υπάρχει μία και μόνη γιγαντιαία πρόκληση: η αλλαγή του κράτους. Το ελληνικό κράτος ως μηχανισμός είναι αρχαίος, με υπεράριθμο προσωπικό, με περιορισμένες δεξιότητες, χωρίς μάνατζμεντ, χωρίς στόχους και πολλές φορές χωρίς λογική. Επιπλέον, μέσα στον χρόνο έχει αποτελέσει την πλατφόρμα πάνω στην οποία αναπτύχθηκε ένα σκληρό πελατειακό πολιτικό σύστημα. Με λίγα λόγια, το κράτος είναι αναποτελεσματικό και μη ανταποδοτικό, τόσο με όρους πολιτικής όσο και οικονομίας.

Η συντήρηση του κράτους κοστίζει γύρω στα 55 δισ. ευρώ τον χρόνο, ένα ποσό που ξεπερνά όλους τους φόρους που συλλέγονται, μη αφήνοντας περιθώρια για δημόσιες επενδύσεις και εξυπηρέτηση του δανεισμού. Αυτό το μόνιμο κενό χρηματοδότησης οδήγησε στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, στην υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης, στην ελαχιστοποίηση των δημόσιων επενδύσεων αλλά και στη δραματική χειροτέρευση της ποιότητας των υπηρεσιών προς τους πολίτες ατομικά, αλλά και προς την κοινωνία ως σύνολο. Ως παραπροϊόν της διαδικασίας, επικράτησαν νοοτροπίες εκφυλισμού του ρόλου του κράτους και χαλάρωση αξιών στον δημόσιο τομέα. Η οραματική σκέψη εξαφανίστηκε, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός καταργήθηκε, η κοινωνική συνοχή απειλείται, η σπατάλη δημόσιων πόρων έγινε το κύριο πολιτικό «νόμισμα».

Περισσότερα