του Στάθη Καλύβα
Καθημερινή
2 Mαϊου 2010
Η γοητεία της οικονομικής επιστήμης έγκειται στην απλή απεικόνιση μιας σύνθετης πραγματικότητας. Τρία νούμερα, το έλλειμμα, το χρέος και το επιτόκιο του δανεισμού, συμπυκνώνουν με τρόπο σαφή και αδιαμφισβήτητο τη θλιβερή κατάληξη μιας ολόκληρης εποχής.
Η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, δηλαδή η ουσιαστική παραδοχή της χρεοκοπίας, πιστοποιεί μια προφανή αντίφαση: αυτή που ορίζει το χάσμα ανάμεσα στα έσοδα του κράτους και τα έξοδά του. Πρόκειται για την κορυφή ενός παγόβουνου, στη βάση του οποίου εντοπίζονται επτά, τουλάχι στον, αντιφάσεις που στοιχειοθετούν τα αντίστοιχα θανάσιμα αμαρτήματα της μεταπολίτευσης.
Περισσότερα
1 comment:
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του κ Καλύβα.
Θα ήθελα να σταθώ όμως στο τελευταίο «αμάρτημα» που αναφέρεται.
Κατά τη γνώμη μου ο «αριστερισμός» όπως και ο «σταλινισμός» ή ο «λαϊκισμός» είναι συντηρητικές παρεκκλίσεις από μόνες τους. Με αυτή την έννοια δεν αντιλαμβάνομαι την αντίφαση μεταξύ αριστερισμού-συντηρητικής πρακτικής, αντίφαση στην οποία βασίζεται η παράγραφος αυτή. Η ταύτιση του «αριστερισμού» με τον αριστερό χώρο που ίσως υπονοείτε στο χωρίο αυτό είναι επίσης αβάσιμη.
Επίσης, βρίσκω την επισήμανση του κ Καλύβα για το Πανεπιστημιακό άσυλο άτοπη. Δεν αντιλαμβάνομαι την σύνδεση της ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου με την οικονομική κρίση της Ελλάδας, μια σύνδεση που αν υπήρχε θα δικαιολογούσε την παράθεση του συγκεκριμένου παραδείγματος σε ένα άρθρο με την συγκεκριμένη θεματολογία. Προσωπικά δεν θεωρώ το πανεπιστημιακό άσυλο ως το πιο κραυγαλέο παράδειγμα «διαιώνισης ακραίων και παράλογων πρακτικών» στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Στην πράξη η πίεση για την κατάργηση του ασύλου στοχεύει στον έλεγχο δίκαιων και αδίκων στο μόνο χώρο που είναι ακόμη σχετικά ελεύθερος μεν, αλλά πολύ άστοχα περιφρουρούμενος από την λεγόμενη πανεπιστημιακή κοινότητα.
Παρόλα αυτά θα επιχειρήσω μια απάντηση. Το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει ακριβώς επειδή ακόμα και σήμερα κυριαρχεί στην Ελληνική κοινωνία η σύγκρουση των ακραίων αντιλήψεων. Σίγουρα βέβαια η σύγκρουση αυτή σήμερα είναι περισσότερο συγκεκαλυμμένη από τις εποχές πχ της «βίας και νοθείας» ή της χούντας ενώ ίσως ακόμα να έχει καταλήξει να αποτελείται από δυο εκφράσεις του ίδιου οπισθοδρομικού συντηρητισμού. Η εκμετάλλευση του ασύλου από τους ακραίους της «αριστεράς» ή της «δεξιάς» μπορεί να αντιμετωπιστεί με το νόμο που υπάρχει. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του στο υπόλοιπο άρθρο, πιστεύω ότι και ο κ Καλύβας θα συμφωνούσε ότι κάτι που λείπει από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης είναι η εφαρμογή των νόμων (που υπάρχουν!), κάτι που ισχύει και στην περίπτωση του ασύλου. Υπάρχει ο αντίστοιχος νόμος αλλά δεν εφαρμόζεται.
Αυτή η ίδια συνεχής σύγκρουση οπαδικού χαρακτήρα που καθιστά το άσυλο απαραίτητο είναι αυτή που δημιούργησε, μαζί με την άρνηση να μοιραστούμε μια κοινή ιστορία, και την πολιτική κρίση της χώρας η οποία με τη σειρά της συνέβαλε και στην οικονομική κρίση. Το ζήτημα είναι να καταφέρουμε μια σύνθεση στοιχείων των δυο αυτών βασικών και διαφορετικών απόψεων αλλά και των εμπειριών της εφαρμογής τους, χρησιμοποιώντας τα θετικά στοιχεία και των δύο ώστε να καταφέρουμε την πραγματική πρόοδο και όχι την πρόοδο της «αναπαραγωγής της μετριότητας και της αναξιοκρατίας» όπως αναφέρει και ο κ Καλύβας. Όσο καταπιανόμαστε με μια κουβέντα που περιορίζεται στο «ποιος είχε δίκιο;» θα χαράσσουμε τον ίδιο φαύλο κύκλο.
Τα τελευταία τουλάχιστον εξήντα χρόνια η πατρίδα μέσω των εκπροσώπων της «ζητούσε θυσίες» βρισκόταν «σε κίνδυνο» και «ήταν σε κρίση». Τελικά μήπως για αυτή την «κακοδαιμονία» μας, φταίει η συνεχής και ύποπτη αντιπαράθεση για το ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο από τον Εμφύλιο πόλεμο και μετά; Μήπως αυτό είναι το όγδοο και πιο βασικό μας «αμάρτημα»;
Post a Comment