Η πρόοδος είναι προς τα δεξιά

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
20 Ιανουαρίου 2011

Ο Ηλίας Μόσιαλος -που, ει μη τι άλλο, ως καθηγητής της Οικονομίας της Υγείας ξέρει για τι μιλάει- επεσήμανε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του ότι οι φαρμακοποιοί (ή, σωστότερα, οι ιδιοκτήτες των φαρμακείων) αρνούνται να δεχθούν μείωση του κέρδους τους κατά 4 - 5% και γι’ αυτό απεργούν, ενώ την ίδια στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι υπέστησαν μείωση των μισθών τους κατά 17%. Εξίσου ενδιαφέρον είναι να παραβάλει κανείς τη γλυκερή αοριστολογία των επιχειρημάτων τους (ιδίως στα ραδιοφωνικά σποτ, με τα οποία προσπαθούν να εξηγήσουν στο κοινό τους λόγους της απεργίας τους) με τη μέθοδο που επιλέγουν για να αγωνιστούν, δηλαδή τη σύλληψη ομήρων από τους αμάχους. Κατά τούτο, λοιπόν, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ιδιοκτήτες των βυτιοφόρων ή τους υπαλλήλους στις αστικές συγκοινωνίες. Και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, διότι σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπου η χρεοκοπία ουσιαστικά καταργεί το «κοινωνικό συμβόλαιο» στο οποίο είχαμε συνηθίσει και βολευτεί, όπου κατά παράδοσιν οι ισχυροί ιδιοποιούνται τον νόμο, κάθε ομάδα συμφερόντων αγωνίζεται να περισώσει τα δικά της κεκτημένα. Οι όποιες διαφορές μεταξύ λ. χ. φορτηγατζήδων και φαρμακοποιών παύουν να έχουν οποιαδήποτε σημασία.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η επιδίωξη των στενών συμφερόντων κάθε συντεχνίας σερβίρεται πάντα περιτυλιγμένη με φρασεολογία «δημοκρατική» και αριστερή. Ποτέ κανείς δεν διεκδικεί για την πάρτη του! Ολοι διεκδικούν για λογαριασμό του λαού, των αδύναμων, του γενικού συμφέροντος. Και αυτό είναι φυσικό, αφού ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός στη μεταπολίτευση και, ιδίως, στη δεκαετία του Ανδρέα Παπανδρέου έγινε με όρους καφενείου και αμφιθεάτρου, ως εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Ετσι, φθάσαμε σήμερα στο σημείο η συντήρηση των κεκτημένων να θεωρείται «προοδευτική» θέση, ανεξαρτήτως του αντικειμενικού κόστους για το σύνολο της κοινωνίας, ο δε σεβασμός στον νόμο να επαφίεται στο προσωπικό συμφέρον του πολίτη. Κοιτάξτε τις ειδήσεις και δείτε αυτή την παράλογη αντίληψη της πραγματικότητας να την υπερασπίζονται οι εκφραστές της με έναν δογματισμό βαθιά ριζωμένο στα συμφέροντα. Οχι στα μεγάλα συμφέροντα -τον «μπαμπούλα» με τον οποίο τρομάζει η Αριστερά τους ανίδεους- αλλά τα πολλά και μικρά, συνασπισμένα συμφέροντα, αυτά που εκλέγουν κυβερνήσεις.

Περισσότερα