Το Βήμα
8 Ιουλίου 2011
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια συνεισφορά στην συζήτηση για το δημόσιο χρέος. Ήδη, συζητείται η έκδοση νέων ομολόγων που θα έχουν ως εγγύηση περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου. Ωστόσο θεωρώ πως και αυτό το βήμα δεν επαρκεί, και πως θα πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ταμπού την καθαρή πώληση δημοσίων εκτάσεων, αντί για υβριδικές λύσεις τόπου επιφανείας.
Υπενθυμίζω πως η πώληση γης ακόμα και με μετάβαση εθνικής κυριαρχίας, (που δεν αλλάζει βέβαια με απλή πώληση σε ιδιώτες) ήταν κάτι αυτονόητο τον 19ο αιώνα.Το 1803 οι ΗΠΑ αγόρασαν την Λουϊζιάνα, το 1819 την Φλώριδα και το 1848 (συμφωνία Guadelupe – Hidalgo) την Καλιφόρνια, αντί 15 εκ. δολλαρίων, όλες από τους Ισπανούς. Το 1867 αγόρασαν την Αλάσκα από την Ρωσία, αντί 7,2 εκ. δολλαρίων (2 σεντς το στρέμμα!). το 1878 η Οθωμανική αυτοκρατορία παραχώρησε την Κύπρο στην Μ. Βρετανία με αντάλλαγμα την προστασία της από τις επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουμε μόνο πώληση κρατικής γης (δηλαδή απλά αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος) αλλά αλλαγή εθνικής κυριαρχίας.
Στον 21ο αιώνα, η πώληση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου είναι επίσης πολύ συνηθισμένη και αυτονόητη σε παγκόσμιο επίπεδο: Η κομμουνιστική Κίνα ανακοίνωσε φέτος την πώληση 1200! νησιών της, η Πολιτεία της Καλιφόρνια (που αντιμετωπίζει επίσης πρόβλημα δημοσίου χρέους και δεν μπορεί να αυξήσει την φορολογία λόγω της περίφημης πρωτοβουλίας 13 που την εμποδίζει) πουλά πολλά ακίνητα του δημοσίου, ενώ σε τεύχος του Economist του Μαρτίου 2011 το γαλλικό κράτος διαφήμιζε την πώληση πύργου στην περιοχή του Παρισιού, ενώ όπως δημοσίευσε το Βήμα, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς καν να έχουν δημοσιονομικό πρόβλημα, όπως η Φινλανδία, πουλούν νησιά τους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment