Βουλευτές τον καιρό της κρίσης

του Κωστή Παπαϊωάννου

Τα Νέα
29 Σεπτεμβρίου 2011

Βλέπω με κατανόηση τους έλληνες βουλευτές, σε πείσμα των καιρών και της επιλεκτικής μνήμης που τους χρεώνει όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Δεν έπαψαν αίφνης να αποτελούν το αποτέλεσμα μιας - στρεβλής έστω - διαδικασίας αντιπροσώπευσης. Απλώς, έλαχε σε τούτο το κοινοβουλευτικό πλήρωμα να βιώσει μια τραγική αντιστροφή: ενώ δύσκολη ήταν πάντα η είσοδος στη Βουλή, σήμερα είναι δύσκολη η έξοδος. Το βουλευτικό άχθος της επανεκλογής επισκιάζεται από την καθημερινότητα της απαξίωσης.
Τα βουλευτικά προνόμια αποτελούν εύκολη λεία. Η εμμονική τηλεοπτική αναφορά σε αυτά διόλου αθώα δεν είναι, ιδίως όταν παραβλέπονται ασυλίες πιο σκανδαλώδεις. Η ασυλία της εκκλησιαστικής περιουσίας. Η ασυλία των στρατιωτικών (πρόσφατα πληροφορηθήκαμε τις «πριβέ» στρατιωτικές κλινικές και το «δίπορτο» των στρατιωτικών γιατρών με τους ιδιώτες ασθενείς). Η ασυλία των εφοπλιστών. Θυμίζουμε τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών, «θα μιλήσουμε με τους εφοπλιστές ώστε να ενισχυθεί η προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα», και την προσβλητική απόρριψή της. Σαν να υπάρχει άλλη κοινωνική ομάδα που της επιτρέπεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας την πρόθεση της κυβέρνησης να συνομιλήσει(!) μαζί της για το ενδεχόμενο να πληρώσει επιτέλους κάποιους φόρους. Και, βεβαίως, μιλάνε τα τηλεοπτικά παράθυρα για τα τηλέφωνα και τα αυτοκίνητα των βουλευτών, αλλά ποτέ για τις αδειοδοτήσεις των τηλεοπτικών σταθμών και τις τεράστιες οφειλές τους προς το Δημόσιο.

Καλώς, λοιπόν, αμυνόμενοι πολλοί βουλευτές αντιτείνουν ότι δεν είναι όλοι παιδιά κομματικού σωλήνα ή ανεπάγγελτα τέκνα μηχανισμών, όπως οι τηλεδίαυλοι διατείνονται. Δεν είναι όλοι επαγγελματίες της θεατρικής καταγγελίας, βουλευτές - youtube που μετατρέπουν το βήμα της Βουλής σε τηλεοπτικό σόου. Η παραδοχή ότι η πολιτική τάξη «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής» δεν εξισώνει τους πάντες προς τα κάτω. Εξάλλου, δεν αποτελούν τον μόνο πυλώνα του πολιτικού μας συστήματος με ασθενή αντανακλαστικά και απουσία σχεδιασμού για την επόμενη μέρα. Ακόμα και οργανισμοί που επαγγέλλονται αιώνια ζωή και αναμέτρηση με τα ουσιώδη σε έναν άλλο τόπο και χρόνο, σε τούτο τον τόπο και χρόνο «κάνουν ταμείο» (η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για την εκκλησιαστική φορολόγηση αποτελεί μνημείο συνδικαλιστικού λόγου). Ή μήπως επιδεικνύει ένστικτο θεσμικής αυτοπροστασίας η ελληνική δικαιοσύνη; Οι μόνοι που το πιστεύουν είναι κάποιος ποδοσφαιρικός παράγων με πούρο και δυο μοτοσικλετιστές «ολυμπιονίκες».

Περισσότερα