Athens Voice
28 Σεπτεμβρίου 2011
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα που νόμιζε πως ήταν όπως όλες οι άλλες στα δυτικά της, αλλά βαθιά μέσα της θα ήθελε να είναι όπως όλες οι άλλες στα ανατολικά της. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας ήσαν ευτυχισμένοι, γιατί ως απόγονοι μιας πλούσιας πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς νόμιζαν πως δικαιούνταν έναν εφ’ όρου ζωής σεβασμό από τους άλλους και μια γενναιόδωρη χρηματοδότηση. Πίστευαν αυτοί, οι έρμοι, πως ό,τι είχαν πει οι πρόγονοί τους, αυτό ήταν και η τελευταία λέξη της ανθρώπινης σκέψης – όχι βεβαίως πως είχαν στρωθεί να τους διαβάσουν, από τα σχολικά τους εγχειρίδια τους ήξεραν. Ναι, απ’ αυτά που σήμερα τα κατηγορούν ορισμένοι πως δεν καλλιεργούν τη βαθιά εθνική συνείδηση.
Σ’ αυτή τη χώρα η ελίτ της – η οικονομική αλλά και κυρίως η πνευματική, οι κατά Πλάτωνα σοφοί της – συμπεριφερόταν σαν να ντρεπόταν που ήταν ελίτ και έκανε μεγάλη προσπάθεια να βγάλει αυτή τη ρετσινιά από πάνω της. Τα μεσαία στρώματά της – οι, κατά Πλάτωνα πάλι, φρουροί της – ποτέ δεν πίστεψαν πως ήσαν μεσαία, γι’ αυτό και κυκλοφορούσαν με πορτοφόλια γεμάτα με πλαστικές κάρτες. Οι μόνοι που ανταποκρίνονταν στην κοινωνική τους θέση ήσαν οι «εργάτες», και αυτό γιατί δεν μπορούσαν να είναι «σοφοί» ή «φρουροί». Όλοι αυτοί, με αξιόλογες εξαιρέσεις – αλλά εξαιρέσεις –, είχαν έναν κοινό εχθρό. Έναν εχθρό άξιο περιφρόνησης και καταφρόνησης, αυτός ονομαζόταν αστικό ήθος και αστική αντίληψη της έννοιας του εργασιακού ήθους. Δεν είναι τυχαίο που τους γείτονές τους από τα δυτικά, λόγω της εμμονής αυτών των γειτόνων σ’ αυτό το εργασιακό ήθος, τους ονόμαζαν και κουτόφραγκους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment