Το αδηφάγο κράτος

του Δημήτρη Νικολακόπουλου

Το Βήμα
29 Σεπτεμβρίου 2011

Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν προκαλεί καμία έκπληξη η αδυναμία της κυβέρνησης να βρει κάποια αποτελεσματική και κυρίως βιώσιμη λύση για την εργασιακή εφεδρεία. Ούτε βεβαίως, πολύ περισσότερο, γιατί σκοντάφτει η απόφασή της, που κατέστη και μνημονιακή δέσμευση, για τη μείωση του κράτους, το οποίο, παρά την κρίση, εξακολουθεί να αποτελεί ένα αδηφάγο τέρας.

Η μείωση του Δημοσίου, η αναμόρφωση των οργανισμών των υπουργείων και η δημιουργία ενός «επιτελικού κράτους» υπήρξε προγραμματική δέσμευση όλων σχεδόν των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Επί σχεδόν 30 χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί Εσωτερικών τοποθετούσαν στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων τους την αναμόρφωση ή την επανίδρυση του κράτους.

Η πρώτη απόπειρα έγινε από τον Αναστάσιο Πεπονή, ο οποίος μάλιστα στον ιδρυτικό για το ΑΣΕΠ νόμο είχε συμπεριλάβει και ρύθμιση η οποία απαγόρευε οποιαδήποτε μετακίνηση προσωπικού χωρίς προηγούμενη κατάργηση των οργανικών θέσεων. Και αυτό γιατί διείδε ότι το κράτος γιγαντωνόταν επικίνδυνα και μετατρεπόταν σε έναν γίγαντα με πήλινα πόδια που απομυζούσε τον κρατικό προϋπολογισμό.

Η ρύθμιση αυτή, παρά ταύτα, ουδέποτε κατέστη πράξη. Ακόμη και αυτός καθαυτός ο «νόμος Πεπονή», που καθιέρωνε ένα ευέλικτο, αδιάβλητο και αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων, είχε υποστεί ως το 2009 πάνω από 60 τροποποιήσεις που αλλοίωναν τη φιλοσοφία του, άνοιγαν «παραθυράκια» για ρουσφέτια και καθιέρωναν αδιαφανείς διαδικασίες.

Περισσότερα