Τα Νέα
30 Σεπτεμβρίου 2011
Ήδη από το φθινόπωρο του 2009, όλοι ξέραμε και όλοι συμφωνούσαν ότι η ουσία της δημοσιονομικής εκτροπής και της κρίσης χρέους ήταν η αύξηση των δημοσίων δαπανών: είχαν σχεδόν διπλασιαστεί από το 2004 έως το 2009.
Αφού αυτή ήταν η αιτία του προβλήματος, η λύση του προκύπτει σχεδόν αυτονόητα: έπρεπε να περιοριστούν δραστικά οι δημόσιες δαπάνες που είχαν εκτροχιαστεί. Εως εδώ, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνεί.
Μπορούν, όμως, να περιοριστούν οι δημόσιες δαπάνες χωρίς περιορισμό του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, χωρίς ουσιαστική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και χωρίς περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων; Λυπάμαι αλλά δεν γίνεται.
Τι θα έκανε, λοιπόν, μια οργανωμένη κοινωνία; Θα καθόταν εδώ και δυο χρόνια να καταρτίσει ένα σοβαρό σχέδιο περιορισμού των δημοσίων δαπανών κάνοντας διάλογο με τους ενδιαφερόμενους αλλά επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα ως προς τον στόχο που έχει τεθεί.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Αποτέλεσμα; Δυο χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο σημείο εκκίνησης - αν εξαιρέσει κανείς τη γενική περικοπή των μισθών και των συντάξεων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment