Καθημερινή
28 Απριλίου 2013
Το κρίσιμο ζήτημα των επόμενων μηνών πρέπει να είναι η σύνταξη ενός Εθνικού Σχεδίου για την Ανάπτυξη. Παράλληλα με την αυστηρή εκτέλεση των προβλέψεων του Προγράμματος Προσαρμογής. Υπάρχει άλλωστε σοβαρή διαφορά, μεταξύ των δύο. Από την πρώτη στιγμή, όταν πριν από τρία χρόνια, τέτοιες μέρες, πυρετωδώς έγραφαν το πρώτο Μνημόνιο, ήταν σαφές ότι η προγραμματική συμφωνία με τους πιστωτές, δεν έπρεπε να υποκαταστήσει την εθνική συγγραφή ενός μακροχρόνιου πλαισίου οικονομικής πολιτικής.
Δυστυχώς, συνέβη το αντίθετο. Οι δύο νόμοι (3833 και 3845 του 2010) και οι πάμπολλες ακόμη νομοθετικές διατάξεις, που ακολούθησαν, σε καμία περίπτωση δεν συγκρότησαν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο αλλαγών. Αν και, παραδόξως, πολλές από τις προβλέψεις των μνημονιακών νόμων, εισάγουν απαραίτητες εκσυγχρονιστικές διαδικασίες στη λειτουργία του ελληνικού κράτους.
Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας έχει εγκαταλείψει το σλόγκαν που τον ήθελε, παρέα με τον νέο του «φίλο», να... κουρελιάζουν τους νόμους του Μνημονίου. Η λογική, με αξιοσημείωτη καθυστέρηση, εγκαθίσταται στην ελληνική πολιτική. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού συμφωνεί με τις περικοπές που έχουν γίνει στις υπέρογκες δαπάνες φαρμάκων, υγείας, παιδείας, στρατοπέδων, εφοριών, δημοτικών έργων ακόμη και συντάξεων ή τη συγκρότηση αυτόνομης Υπηρεσίας Κρατικών Εσόδων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment