Το Βήμα
16 Ιανουάριου 2012
Δεν έχει η χώρα μας μεγάλη παράδοση στον διάλογο ούτε και στην ανοχή (πόσω μάλλον στον σεβασμό) για τη διαφορετική άποψη. Η νεοελληνική Ιστορία περιλαμβάνει μεγάλες περιόδους εθνικών διχασμών και εμφυλίων συγκρούσεων. Χώρα της υπερβολής, της μοναδικής αλήθειας και του απόλυτου.
Νομίσαμε, ή θέλαμε να πιστέψουμε, ότι με την επαναφορά της δημοκρατίας το 1974 και στη συνέχεια με την ενσωμάτωση της χώρας στον κορμό των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών, η Ελλάδα είχε πλέον αφήσει πίσω της για πάντα τα χρόνια της πολιτικής αστάθειας, των ανάπηρων δημοκρατικών θεσμών, της περιορισμένης και επιλεκτικής προάσπισης των δικαιωμάτων του πολίτη, της οικονομικής υπανάπτυξης και της διεθνούς περιθωριοποίησης. Και έγιναν όντως σημαντικά βήματα προόδου τα χρόνια που πέρασαν.
Σήμερα όμως δοκιμαζόμαστε από μια πολύ βαθιά κρίση που όμοιά της δεν είχαμε ζήσει για πολλές δεκαετίες. Συνδέεται άμεσα με τη διεθνή οικονομική κρίση, αλλά έχει πολύ έντονα τα δικά της εθνικά χαρακτηριστικά. Μια χώρα με ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή και πολιτικούς που στη μεγάλη τους πλειοψηφία διαθέτουν ένα μόνον ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή στη διαχείριση ενός πελατειακού συστήματος που δεν έχουν πλέον λεφτά για να λειτουργήσουν. Μια χώρα με μεγάλες ανισότητες που για χρόνια καταναλώνει πολύ περισσότερα από όσα παράγει ζώντας έτσι σε βάρος των επόμενων γενεών. Μια κοινωνία μπλοκαρισμένη που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε ένα περιβάλλον που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς, όμηρος συμφερόντων και οργανωμένων μειοψηφιών, σε ένα πλαίσιο διάχυτου λαϊκισμού και διογκούμενης ανομίας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment