Είμαστε όλοι «επίσημοι»

του Γιώργου Σιακαντάρη

Protagon.gr
11 Μαρτίου 2012

Από τις 21 Φεβρουαρίου μέχρι στις 7 Μαρτίου η ελληνική κοινωνία παρακολούθησε τρεις περιπτώσεις διαφορετικού επιπέδου και διαβάθμισης αλλά έκδηλης ατομικής βίας. Στα Γιάννενα μια μεγάλη ομάδα μαθητών κατά την παρέλαση που έγινε στην επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης εστράφη με ανοικτές τις παλάμες της κατά των επισήμων. Μουντζώνοντας τους επισήμους εκδηλώθηκε η αντίθεση των μαθητών σ’ όσους εποφθαλμιούν τις εθνικές μας παραδόσεις. Στο ενδιάμεσο αγανακτισμένοι με τον Γιώργο Νταλάρα άσκησαν εναντίον του λεκτική βία, πετώντας βεβαίως και τα γιαούρτια και τις καρέκλες τους και τέλος την Πέμπτη εξαγριωμένοι πολίτες στη Ρόδο, πάλι σε παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης, επιτέθηκαν κατά των επισήμων.

Τα κόμματα μας, εξ όσων γνωρίζω, καταδίκασαν μόνο τις αγριότητες κατά του εκπροσώπου της τέχνης. Δεν θεώρησαν πως πρέπει να καταδικάσουν και τις επιθέσεις κατά των ιδίων. Δείγμα των καιρών που θα επιχειρήσω εδώ να αναλύσω.

Οι όποιες καταδίκες έγιναν κατά αυτών των ενεργειών από το πολιτικό μας σύστημα έμειναν σ’ ένα ηθικολογικό επίπεδο, του τύπου η βία είναι ανόητη γιατί δεν έχει αποτέλεσμα (αν έχει δηλαδή τότε πρέπει να την ασκούμε;) ή σαν αυτή «κανείς δεν ξέρει αν ασκώντας βία έναντι των άλλων, δεν θα γίνει κάποια στιγμή θύμα της» (αν έχει εξασφαλίσει πως δεν θα του ασκηθεί, τότε μπορεί άφοβα να την ασκήσει;), αλλά και επίσης του τύπου καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, αλλά δεν βλέπουμε τι γεννάει αυτό το «προέρχεται».

Όσο οι καταδίκες μείνουν σ’ αυτό το ηθικολογικό επίπεδο (άρα και απολίτικο) τα φαινόμενα θα συνεχίζουν να κατακλύζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή αυτής της χώρας. Γιατί η βία γεννιέται και φουντώνει σε κοινωνίες με έντονες ανισότητες, οι οποίες συνοδεύονται από χαμηλά εκπαιδευτικά και πολιτισμικά υποσυστήματα. Ανισότητες τις οποίες μεγεθύνουν οι απουσίες της οικονομίας της αγοράς και του κράτους πρόνοιας. Σε κοινωνίες με αδύναμα παραγωγικά μοντέλα και κοινωνικό κράτος, αν οι πολίτες αισθάνονται πως δεν υπάρχουν πραγματικοί εκφραστές του γενικού τους συμφέροντος, τότε αναζητούν στη διαπροσωπική βία, την ικανοποίηση του δικού τους ατομικού συμφέροντος ή τουλάχιστον την έκφραση αγανάκτησης και γελιοποίησης, όποιου συμβολίζει την εξουσία που τον περιφρονεί.

Περισσότερα