Echoes of subprime ring out across Greek crisis

by Eric Posner and Mitu Gulati

Financial Times
June 28 2010

In June 1992, Greece issued five-year bonds with a face value of $250m at a rate of 8.25 per cent. The spread between the five year Greek bond and the equivalent German Bund was roughly 228 basis points. Greece had a deficit of 11.5 per cent of GDP and a debt to GDP ratio of 110 per cent. Its S&P credit rating was a miserable BBB-.

In June 2008, Greece issued five-year bonds with a face value of $1.5bn, at an interest rate of 4.625 per cent. This time the spread with the equivalent German Bund was only 113bps, half of what it had been in 1992. Greece’s S&P rating was now a respectable A. Yet the underlying numbers had not improved that much. The deficit was 5 per cent of GDP and the ratio of debt to GDP was 98 per cent. And Greece was known to have fudged its financial health in official data.

More

Greece set for return to finance markets

Financial Times
May 28, 2010

Greece is preparing a make-or-break return to the financial markets next month as it plans to raise about €4bn in its first borrowing attempt since last month's bail-out by the European Union and International Monetary Fund.

Petros Christodoulou, head of the Greek debt management agency said: "Our intention is to roll over three-, six- and 12-month treasury bills maturing in July."

The EU and IMF have approved the roll-over of short-term debt in July and October this year under the terms of a €110bn ($136bn, £90bn) loan agreement with the Greek government.

More

Οι «εντός» και οι «εκτός» των τειχών

του Γιωργου Παγουλατου

Καθημερινή
27 Iουνίου 2010

Είναι δίκαια τα μέτρα του μνημονίου (μισθολογικά, ασφαλιστικά, εργασιακά) που προωθεί η κυβέρνηση; Με ένα αυστηρό κριτήριο ανταποδοτικής δικαιοσύνης (φταις - πληρώνεις) ασφαλώς όχι. Δεν προκάλεσαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι την παγκόσμια κρίση, που εξελίχθηκε σε ύφεση και κρίση των αγορών χρέους πριν χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Δεν πήραν εκείνοι τις κυβερνητικές αποφάσεις που οδήγησαν την Ελλάδα σε έλλειμμα ρεκόρ και σε ένα δημόσιο χρέος που ζεματίζει όποιον το πιάσει στα χέρια του. Αλλοι κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε φουσκωμένες αμυντικές δαπάνες, νοσοκομειακές μίζες, τρένα που δεν χωρούν στις ράγες και χιλιάδες διορισμούς ψηφοφόρων. Είναι άδικα τα μέτρα, στον βαθμό που επιβαρύνουν τους εύκολους στόχους (εργαζόμενους και συνταξιούχους), ενώ οι δύσκολοι (μεγα-φοροφυγάδες ή νομίμως φοροαποφεύγοντες) απολαμβάνουν από ασφαλή απόσταση τους καρπούς του τυχοδιωκτισμού τους. Αυτή όμως είναι η εγγενής αδικία της διεθνοποιημένης οικονομίας: το κεφάλαιο τρέχει πάντα ταχύτερα από την εργασία. Είναι επίσης άδικα τα μέτρα στον βαθμό που χτυπούν αδιακρίτως: μειώνουν εξίσου τις αποδοχές του εργατικού και του ακαμάτη, αυτού που περνάει από το γραφείο για καφέ κι εκείνου που χτυπάει δωδεκάωρα για να ζήσει την οικογένειά του. Αυτή όμως είναι η εγγενής αδικία της δημόσιας πολιτικής: βλέπει στατιστικές κατηγορίες κι όχι άτομα.

Είναι αναγκαία τα μέτρα; Η εύκολη απάντηση είναι: προφανώς ναι, εφόσον επιβάλλονται από τους δανειστές μας, άλλη επιλογή δεν έχουμε για να καλύψουμε το θηριώδες δημοσιονομικό έλλειμμα, τέλος συζήτησης. Αυτή είναι μια επιφανειακή απάντηση. Το δυσκολότερο ερώτημα είναι: ας ξεχάσουμε την τρόικα. Συμβάλλουν τα μέτρα στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος, διαμορφώνουν μια καλύτερη, μακροπρόθεσμα βιώσιμη ισορροπία μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας και κοινωνικής προστασίας;

Περισσότερα

Πάνος Καζάκος, Από τον ατελή εκσυγχρονισμό στην κρίση: Μεταρρυθμίσεις, χρέη και αδράνειες στην Ελλάδα (1993-2010)

Το βιβλίο αυτό επισκοπεί κριτικά τις επιδόσεις του ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης (ή, απλούστερα, της πολιτικής) την περίοδο 1993-2010. Αναλύει τις εντάσεις, τα αποτελέσματα και το σκεπτικό των μεγάλων σχεδίων από τον «εκσυγχρονισμό» και την «επανίδρυση του κράτους ως τη σημερινή κρίση πολλών διαστάσεων (δημόσιας οικονομίας, ανταγωνιστικότητας, περιβάλλοντος, τήρησης του νόμου, της δημόσιας αρετής κ.ά.). Ο συγγραφέας πηγαίνει πέρα από την απλή ροή των γεγονότων, ξεφεύγει από βολικά ερμηνευτικά σχήματα και ανατέμνει τους μύθους που συνόδευσαν τις εξελίξεις της περιόδου.

Ο συγγραφέας υπερβαίνει τη συνήθη διάκριση ανάμεσα σε οικονομική και πολιτική ανάλυση. Υιοθετεί αδογμάτιστα προσεγγίσεις της νεότερης πολιτικής οικονομίας και αναδεικνύει τη σημασία πολιτικών συμπεριφορών, επικρατουσών ιδεών, οργανωμένων συμφερόντων, γραφειοκρατικών εμπλοκών, κατεστημένων θεσμών και εξωτερικών παραγόντων, αξιοποιώντας τα σχετικά πορίσματα της έρευνας.

Το βιβλίο επικαιροποιεί προηγούμενη ανάλυση του Πάνου Καζάκου στο Ανάμεσα σε Κράτος και Αγορά. Οικονομία και οικονομική πολιτική στη μεταπολεμική Ελλάδα 1944-2000 (Εκδόσεις Πατάκη, 2001) και συμβάλλει σε μια δημιουργική επεξεργασία της πρόσφατης ιστορίας, που συνιστά και το παρόν μας.

Περισσότερα

Ten commandments for fiscal adjustment in advanced economies

by Olivier Blanchard and Carlo Cottarelli

Vox
June 28, 2010

The G20 communiqué stresses the difficulty of balancing fiscal stimulus and fiscal consolidation. This column – written by one of the world’s leading macroeconomists, Olivier Blanchard, and his co-author – sums up the research-based policy analysis of the issue.

Advanced economies are facing the difficult challenge of implementing fiscal adjustment strategies without undermining a still-fragile economic recovery. Fiscal adjustment is key to high private investment and long-term growth. It may also be key, at least in some countries, to avoiding disorderly financial market conditions, which would have a more immediate impact on growth through effects on confidence and lending. But too much adjustment could also hamper growth, and this is not a trivial risk. How should fiscal strategies be designed to make them consistent with both short-term and long-term growth requirements?

We offer ten commandments to make this possible. Put simply, what advanced countries need is clarity of intent, an appropriate calibration of fiscal targets, and adequate structural reforms – with a little help from monetary policy and their (emerging market) friends.

More

Germany and the Euro-Crisis

by Jürgen Habermas

The Nation
June 28, 2010

These are fateful times. The West and Russia celebrated the anniversary of the victory over Nazi Germany on May 8 and 9, respectively. Here in Germany these are also officially known as "days of liberation." This year the armed forces of the Allied coalition against Germany (also including a Polish unit) marched together in the victory parade. Angela Merkel stood directly beside Vladimir Putin on Red Square. Her presence reaffirmed the spirit of a "new" Germany: the postwar generations have not forgotten that they were also liberated by the Russian Army—and that the Red Army in the process suffered the heaviest casualties.

The chancellor had flown in from Brussels, where, in an entirely different capacity, she had witnessed a defeat of a completely different kind. The picture of that press conference, in which the EU heads of government announced their decision to establish a joint rescue fund for the ailing euro, betrays the fretfulness not of the "new" but of present-day Germany. The grating photo captures the stony faces of Merkel and Nicolas Sarkozy—worn-out heads of government who had nothing left to say to each other. Is it destined to become the iconographic document of the demise of a vision that shaped postwar European history for more than half a century?

In Moscow, Merkel stood in the shadow of the tradition of the old Federal Republic. But in Brussels on May 8, she had behind her the weeks of struggle of a hard-nosed lobbyist for the national interests of the economic powerhouse of the European Union. Appealing to the model of German fiscal discipline, she had blocked a timely joint intervention by the EU to shore up Greece's creditworthiness against speculation aimed at triggering a state bankruptcy. Ineffectual declarations of intent had frustrated concerted preventive action—on the mistaken assumption that Greece was an isolated case.

More

See also (shorter version)

World Leaders at Toronto Summit Pledge to Cut Deficits

The New York Times
Breaking News Alert
Sun, June 27, 2010 -- 5:22 PM ET

Leaders of the world's biggest economies agreed on Sunday on a timetable for cutting their deficits and halting the growth of their public debt, despite the Obama administration's concern that reducing spending too quickly might set back the fragile global recovery.

The Group of 20 countries ended a two-day summit meeting here by endorsing a goal of cutting government deficits in half by
2013 and stabilizing the ratio of public debt to gross domestic product by 2016. Canada's prime minister, Stephen Harper, had proposed the targets and received the backing of several European leaders.

More

Moody’s: Πολύ μικρές οι πιθανότητες αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους

Καθημερινή
27 Iουνίου 2010

Μία εβδομάδα μετά την επιθετική υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τον ξένο οίκο αξιολόγησης Moody’s, ο νέος επικεφαλής του οίκου για τις αξιολογήσεις των χωρών, Μπαρτ Οστερβελντ, δήλωσε χθες ότι υπάρχει μικρό ενδεχόμενο η Ελλάδα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της, χωρίς ωστόσο και να το αποκλείει.

Την ίδια ώρα, ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), Π. Χριστοδούλου, βρισκόταν στο Λονδίνο παρουσιάζοντας σε περίπου 550 επενδυτές και εκπροσώπους χωρών, την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τα μέτρα που προωθούνται βάσει της συμφωνίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αν και η Ελλάδα δεν προτίθεται να βγει στις αγορές για δανεικά, παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών σημειώνουν ότι δεν θα πρέπει να χαθεί η επαφή με την αγορά και ότι «σιγά σιγά» θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη παρουσιάζοντας στους επενδυτές την εξέλιξη των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, καθώς και τις διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούνται.

More

The Keynesian Dead End

Wall Street Journal
June 26, 2010

Today's G-20 meeting has been advertised as a showdown between the U.S. and Europe over more spending "stimulus," and so it is. But the larger story is the end of the neo-Keynesian economic moment, and perhaps the start of a healthier policy turn.

For going on three years, the developed world's economic policy has been dominated by the revival of the old idea that vast amounts of public spending could prevent deflation, cure a recession, and ignite a new era of government-led prosperity. It hasn't turned out that way.

Now the political and fiscal bills are coming due even as the U.S. and European economies are merely muddling along. The Europeans have had enough and want to swear off the sauce, while the Obama Administration wants to keep running a bar tab. So this would seem to be a good time to examine recent policy history and assess the results.

More

Γιατί το Ταμείο δεν ζητάει μείωση μισθών

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
26 Ιουνίου 2010

Κάθε τόσο επανέρχεται η ίδια κουβέντα. «Το Ταμείο ζητάει να περικοπούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, να απαλειφθεί η 13η και η 14η αμοιβή και άλλα παρόμοια». Φοβούμαι πως πέραν της τρομοκρατικής «χρησιμότητας» που εκπέμπουν τα παρόμοια, καμία άλλη αξία δεν έχουν. Στα διάφορα κείμενα που συνόδευσαν τις εργασίες της Τριμερούς υπάρχει μια εξήγηση γιατί, και αυτός είναι ο τίτλος της σχετικής παραγράφου αριθμός 29, «Στο πρόγραμμα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις σχετικά με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα».

Είναι αυτονόητο ότι το θέμα «συζητήθηκε από την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους» της Tριμερούς. Είναι εξίσου αυτονόητο ότι «οι αρχές θα μπορούσαν να επιβάλουν μια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα», χρησιμοποιώντας τη λογική της περικοπής των αμοιβών, όπως έχουν διαμορφωθεί σε μια δεδομένη στιγμή, με το ίδιο ποσοστό ή, έστω, σε τρεις κλάσεις. Από τεχνικής άποψης, διευκρινίζουν, θα μπορούσε να γίνει με κατάργηση μπόνους, μείωση υπερωριών ή των κατώτατων αμοιβών». Ολες αυτές οι ιδέες απορρίφθηκαν. «Για πολλούς λόγους», η επέμβαση του Μνημονίου δεν στοχεύει το ύψος των αμοιβών, αλλά τις προϋποθέσεις ευελιξίας για την αντιμετώπιση της μακράς κρίσης. Μάλιστα, γράφουν οι εμπειρογνώμονες, «η επιβολή περικοπής στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα θα οδηγούσε πολύ πιθανόν σε σοβαρή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας το 2010 - 11, καθιστώντας δυσκολότερη τη δημοσιονομική προσαρμογή».

Περισσότερα

How politicians excited financial markets’ attack on the Eurozone

by Jacopo Carmassi and Stefano Micossi

Vox
June 24, 2010

As the recent austerity measures can testify, Europe’s leaders are acutely concerned about government debt. This column tracks policy announcements from the start of the Eurozone crisis in December 2009, arguing that governments may have contributed to turmoil with their public display of confusion – ultimately undermining credibility. But if Eurozone governments show unity of purpose, this credibility can be restored.

Despite multiplying good news from the real economy, the past six months have been the most trying times for the euro – certainly the most testing since the height of the financial crisis in late 2008. Mounting doubts concerning the sustainability of sovereign debts and the fragility of Eurozone banks have pushing spreads over the German bund rates to unprecedented heights (Eichengreen 2010).

The sustainability of sovereign debts is a serious issue that must be confronted. The combination of large public sector deficits to support economic activity and persistently weak private demand raises questions of debt sustainability in the medium term (Fatás and Mihov 2010).

Financial markets, however, seem to have blown these fears out of proportion, leading to a full scale confidence crisis. After all, Greece’s public debt is a tiny proportion of Eurozone GDP and banks’ capital and there is no serious grounds to believe that another Eurozone member can become insolvent any soon.

More

Οι αλλαγές στα εργασιακά

του Στέφανου Μάνου

Καθημερινή
24 Ιουνίου 2010

Παρακολουθώ με απογοήτευση τον διάλογο (αν μπορεί να ονομαστεί διάλογος) που γίνεται για τις επικείμενες εργασιακές αλλαγές. Βουλευτές, συνδικαλιστές και ΜΜΕ καταδικάζουν ομοθύμως την προσπάθεια του κ. Λοβέρδου να επιφέρει μια αναμφισβήτητη διαρθρωτική αλλαγή. Ναι, θα θιγούν εκείνοι που ύστερα από πολυετή υπηρεσία φοβούνται ότι θα απολυθούν. Θα θιγούν επειδή θα περιοριστεί κατά περίπου 40% η αποζημίωσή τους αν προειδοποιηθούν για την απόλυσή τους 4 μήνες ενωρίτερα.

Για παράδειγμα, ένας δημοσιογράφος με πολυετή υπηρεσία και ετήσιες αμοιβές 70.000 ευρώ (5.000 μηνιαίως), αν απολυθεί από μια εφημερίδα που δεν πάει καλά (οι περισσότερες έχουν και θα έχουν μεγάλα προβλήματα), θα εισπράξει αποζημίωση 140.000 με το σημερινό καθεστώς και 90.000 (υπολογίζω τις αμοιβές της τετράμηνης προειδοποίησης) με το νέο καθεστώς. Λογικό λοιπόν είναι να διαμαρτύρεται και να προπαγανδίζει εναντίον των ρυθμίσεων Λοβέρδου.

Περισσότερα

Ανδρέας Πετρουλάκης (Καθημερινή, 23/6/2010)

Πρωτοβουλία δικηγόρων κατά της αποχής

Zougla Online
22 Ιουνίου 2010

Ομάδα δικηγόρων από Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, υπέγραψαν κείμενο όπου στηλιτεύουν την πρακτική της κήρυξης και επιβολής αποχών από τις αίθουσες των δικαστηρίων.

Τη διακήρυξη υπογράφουν 46 δικηγόροι από την Αθήνα αλλά και την επαρχία και ζητούν να σταματήσουν οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας να αυθαιρετούν εις βάρος τόσο των πραγματικών συμφερόντων των δικηγόρων όσο και του κοινωνικού συλλόγου.

Καλούν τους συναδέλφους τους από όλη τη χώρα να αντιταχθούν στις παράνομες και αντιδεοντολογικές αυτές πρακτικές και υπενθυμίζουν στην ανακοίνωσή τους πως «η υπεράσπιση των πελατών μας αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμά μας».

Περισσότερα

Διαβάστε τη διακήρυξη των δικηγόρων.

ΟΣΕ: φυγή από την πραγματικότητα

του Στέφανου Μάνου

Καθημερινή
22 Ιουνίου 2010

Καθώς η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, οι συζητήσεις και σκέψεις για τον ΟΣΕ κινούνται σ’ ένα κόσμο φανταστικό, ανεπηρέαστο από την πραγματικότητα.

Διαβάζω: Νέο υπέρογκο δανεισμό συνολικού ύψους 1,4 δισ. ευρώ αναμένεται να συνάψει, εντός του 2010, ο OΣE - η πιο χρεωμένη ΔEKO της χώρας. O Οργανισμός, αν και έχει συσσωρευμένες υποχρεώσεις που ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ετήσιες ζημίες του προσεγγίζουν τα 800 εκατομμύρια, αναγκάζεται να καταφύγει σε νέο δανεισμό για να καλύψει τις λειτουργικές του δαπάνες όσο και για να αποπληρώσει παλαιότερες δανειακές υποχρεώσεις.

Περισσότερα

Europe is having a midlife crisis

by Gideon Rachman

Financial Times
June 21, 2010

For the past few months, the words “Europe” and “crisis” have been inseparable companions. First, there was the threat of sovereign debt crises across the European Union. Now there is the spectacle of the most famous footballing nations in Europe floundering at the World Cup: Italy unable to beat New Zealand, England held by Algeria, France humiliated by Mexico.

Beyond its immediate economic and sporting struggles, Europe is suffering from a deeper malaise. The modern EU has its origins in the Treaty of Rome of 1957. That means that the Union is now 53 years old – a classic age for a midlife crisis. And sure enough, the EU betrays every sign of a debilitating loss of a sense of purpose.

More

Το ευρώ ως δαμόκλειος σπάθη

του Kevin Featherstone

Καθημερινή
20 Iουνίου 2010

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται αυτό το Σαββατοκύριακο από την ημέρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες επικύρωσαν την απόφασή τους να ενταχθεί η Ελλάδα στο ενιαίο νόμισμα. Η ιστορική σημασία της 19ης Ιουνίου 2000 είναι τεράστια. Μόλις δέκα χρόνια νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1990, ο Ζακ Ντελόρ είχε στείλει επιστολή στον Ξενοφώντα Ζολώτα, η οποία περιείχε μία πρωτοφανή και σοβαρότατη προειδοποίηση. Ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν διεμήνυε στον υπηρεσιακό πρωθυπουργό ότι η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας ήταν τέτοια που προκαλούσε σοβαρές ανησυχίες σε όλους τους Ευρωπαίους εταίρους της, αφού απειλούσε να εκτροχιάσει τις προσπάθειες της Ε. Ε. για τη δημιουργία ενιαίας αγοράς και ενιαίου νομίσματος. Επιπλέον, ο Ντελόρ σημείωνε ότι η Ελλάδα δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της που απέρρεαν από τη συμφωνία διάσωσής της, το 1985. Οι παραλληλισμοί με το 2010 είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Η Ελλάδα μπήκε στο σύστημα του ευρώ με καθυστέρηση. Μέχρι τις 2 Μαΐου 1998, οι 11 από τις 15 (τότε) χώρες της Ε. Ε. πληρούσαν τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η Ελλάδα ήταν η μόνη που ήθελε να μπει στο ευρώ, αλλά δεν της επιτρεπόταν. Οι 11 λοιπόν πέρασαν στο «Στάδιο 3» της ΟΝΕ στις αρχές του 1999 και κλείδωσαν τις ισοτιμίες των νομισμάτων τους. Η Ελλάδα δεν έφτασε σε αυτό το στάδιο, παρά δύο χρόνια αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να θέσει σε κυκλοφορία το νέο νόμισμα την ίδια ημέρα με τους υπόλοιπους, την 1η Ιανουαρίου 2002.

Περισσότερα

Μετά δέκα έτη...

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
20 Iουνίου 2010

Πριν από δέκα χρόνια, η Ελλάδα έμπαινε στην τρίτη χιλιετία με καλούς οιωνούς. Οχι με τους καλύτερους που θα μπορούσε –οι δομικές στρεβλώσεις της χώρας ήταν παντού ορατές– αλλά έπειτα από ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας, στις 19 Ιουνίου του 2000, η χώρα γινόταν μέλος της ONE. Ηταν κάτι που πριν από το 2000 αποτελούσε για τους επαγγελματίες της απαισιοδοξίας ένα άπιαστο όνειρο και μετά μια λογιστική διαδικασία με αρκετά δημιουργικά στοιχεία.

Η αλήθεια είναι ότι η ένταξή μας στην ΟΝΕ ήταν κυρίως πολιτική επιλογή των εταίρων μας, η οποία όμως δεν ήταν οικονομικώς αστήρικτη. Η Ελλάδα αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς και προχωρούσε σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες μέχρι τότε ήταν ιδεολογικώς ποινικοποιημένες, (ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις, απελευθέρωση του τραπεζικού τομέα, αλλαγές στα εργασιακά κ.ά.) Αυτή η μεταρρυθμιστική πνοή εξαντλήθηκε στην αρχή της δεύτερης τετραετίας Σημίτη. Η σύγκρουση κυρίως του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση για το ασφαλιστικό απλώς σηματοδότησε το φρενάρισμα. Πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση τότε έκανε την επιλογή της κοινωνικής ειρήνης, παρά να διακινδυνεύσει τη διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων, η προετοιμασία των οποίων ήταν στο βαθύ κόκκινο. Αλλά το φρενάρισμα δεν ήταν μόνο κυβερνητικό. Η κοινωνική δυναμική του εκσυγχρονισμού ήταν πλέον ξέπνοη.

Περισσότερα

Kι όμως, τα πράγματα πάνε (λίγο) καλύτερα

του Δημητρη Pηγοπουλου

Καθημερινή
19 Iουνίου 2010

Tα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης στη συντριπτική πλειοψηφία τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι η χώρα καταστρέφεται. Αφού πρώτα δαιμονοποιούν όσα διαρθρωτικά μέτρα είναι υποχρεωμένη να φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση, σχεδόν όλοι συμφωνούν στα τηλεοπτικά πάνελ ότι το χρεοκοπημένο μοντέλο παραγωγής πολιτικής ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που έχουμε μπροστά μας. Δεν το λένε έτσι, αλλά αυτό υπονοούν. Αν τις παλιές καλές ημέρες τα περνούσαμε καλύτερα, γιατί να μη συνεχίσουμε στο ίδιο τέμπο; Εντάξει, η εξωφρενική διαφθορά, οι μίζες, τα δωράκια, η αναξιοκρατία, οι προσλήψεις από το παράθυρο, τα νταηλίκια των συνδικαλιστών, το κομματικό κράτος ήταν λάθη που οπωσδήποτε θα διορθώσουμε. Μετά τον βομβαρδισμό με δυσοίωνες προβλέψεις, παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις όπου τίθενται ερωτήματα του στυλ «Πώς κρίνετε την οικονομική κατάσταση της χώρας;». Είναι σαν να σας έχουν κλείσει σε ένα δωμάτιο, να σας γαζώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με καταστροφολογικά σενάρια και λίγο πριν σας αφήσουν ελεύθερους, να σας ρωτήσουν: «Πώς βλέπετε τη ζωή σας τις επόμενες ημέρες;».

Και την επόμενη ημέρα, όταν έρχεται η ώρα της παρουσίασης των αποτελεσμάτων του γκάλοπ οι δημοσιογράφοι μένουν «άναυδοι» από το πόσο απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι είναι οι Ελληνες πολίτες...

Περισσότερα

Economic Growth by 2011, Greek Minister Says

Wall Street Journal
June 19, 2010

The struggling Greek economy is expected to see resumption of growth next year if the government's efforts to promote inward investments materialize, Louka Katseli, minister of economy, competitiveness and shipping, said Saturday.

"Exiting from this crisis can be done through [more] exports, trade and investment," Ms. Katseli said at a press conference during a visit to the World Expo in Shanghai.

She also said the country's austerity measures, which are aimed at cutting large budget deficits, have shown positive results.

More

German-Spanish whispering wars hit euro zone

Reuters
June 18, 2010

A whispering war between German and Spanish officials has exacerbated the euro zone's debt crisis this month, keeping financial markets on edge and exposing deep frustrations in Berlin and Madrid.

European diplomats say the background to the leaks and counter-leaks lies in pressure from Germany -- Europe's economic powerhouse and main paymaster -- for Spain to take tougher austerity measures to cut its huge budget deficit.

The Germans seem to have fired the first shot, telling journalists in Berlin on condition of anonymity on June 7 -- the day the German coalition agreed on its own austerity package -- that Spain was on the brink of seeking a European Union bailout.

More

The Newest Wonder of the World: The Ruins of Modern Greece

Wall Street Journal

June 17, 2010

Georges Kalaras used to view with pride the sports hall built near his home here for the 2004 Olympic competition in rhythmic gymnastics and ping pong. Now, he gets mad every time he jogs by.

"Look, it's locked!" shouted the 38-year-old Mr. Kalaras, who works for the Athens city water company. Two stray dogs tangling with each other behind a padlocked metal fence accounted for the only activity in the complex, which seats 5,200 people.

Mr. Kalaras figured the steel and glass hall, costing taxpayers $62 million, would provide recreational space in his neighborhood. Officials envisioned concerts or shops.

Instead, when the Olympic torch went out after the Athens Summer Games six years ago, the doors closed here, as well as at many of the 30-odd other sites built or renovated for the Olympics that summer.

More

Drawing a line under Europe’s crisis

by Barry Eichengreen

Vox
June 17, 2010

Financial crises feed on uncertainty. This essay warns that the longer the Eurozone crisis is allowed to linger, the greater will be the damage. But Europe can take concrete actions to bring it to an end. It should make bank stress tests public, provide more clarity on its special purpose vehicle, move forward with restructuring Greece’s debt, and support growth through quantitative easing.

Financial crises feed on uncertainty. The longer uncertainty is allowed to linger, the greater the damage to confidence and the more difficult it becomes to repair. It is essential therefore that European policymakers move decisively to draw a line under the crisis.

This will be easier said than done. The Greek, Portuguese, and Spanish governments are struggling to build a consensus for fiscal consolidation. Ireland shows that doing so is possible. But street demonstrations across Southern Europe are a reminder that replicating its success will not be easy. Political consensus for fiscal consolidation is not built in a day.

And if fiscal consolidation is hard, structural reform is harder. Fiscal consolidation means belt-tightening, but pension and labour market reforms cut to the heart of national social and economic models. The reform of models will be an ongoing process stretching over years. Modest down payments will add a fillip to confidence, but they will not draw a line under the crisis.

More challenging still is the reform of EU institutions, since not just one but 27 national polities have to agree. To avoid similar crises in the future, Europe will have to build out the institutions of its monetary union. It will have to create a proper emergency financing mechanism – no more emergency meetings at 2 o'clock in the morning, and no more special purpose vehicles to finesse awkward statutory provisions. It will have to create institutions of fiscal coinsurance to provide temporary transfers to countries with strong policies but transitory budgetary problems.

More

Fiscal policy at a crossroads: The need for constrained discretion

by Antonio Fatás and Ilian Mihov

Vox
June 17, 2010

The inability of governments to maintain fiscal discipline is not new. But this essay argues that numerical budget rules are a far from optimal solution. They cannot be enforced and can produce highly procyclical policy during downturns. Instead, it proposes constraints on fiscal discretion imposed, monitored, and enforced by an independent fiscal policy council.

The Eurozone is at a difficult juncture when it comes to fiscal policy.

• Members’ debts are at levels not seen since World War II.
• Default risk is on the rise for some of the Eurozone governments.
• Financial markets have pressured governments to adopt concrete plans for reducing debts and deficits levels in the short and medium term.

But the need for massive fiscal adjustment comes at the wrong time. The economic recovery is weak and many voices call for additional fiscal stimulus. The difficult task facing Eurozone finance ministers is to “strike the right balance” between the short-term demands of stabilising aggregate demand and the long-term need for sustainability.

More

Completing the Eurozone rescue: What more needs to be done?

by Richard Baldwin and Daniel Gros

Vox
June 17, 2010

The euro’s crisis is not over. Measures taken in May were critical but they were palliatives not a cure. The Eurozone rescue needs to be completed. This column introduces a new Vox eBook that gathers the thinking of a dozen leading economists on what more needs to be done.

Eurozone leaders embraced two bold moves in May – a Greek bailout worth €110 billion, and a Special Purpose Vehicle to fund future bailouts up to €750 billion (counting the IMF’s maximum contribution)--enough to refinance Irish, Portuguese, and Spanish public debt needs for a couple of years. And the ECB is helping with direct purchases of government bonds.

More

Read the eBook (PDF)

του Φώτη Γεωργελέ

Athens Voice
16 Ιουνίου 2010

Ποιος φταίει για την οικονομική κρίση; Φταίνε τα σκάνδαλα, οι μίζες, τα φακελάκια, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φοροφυγάδες, τα καγιέν, η Μύκονος, η γκλαμουριά, η τηλεόραση, η έκπτωση των αξιών, ο Άκης, ο Καραμανλής, όλα ξεκίνησαν από τον Αντρέα, από τη μεταπολίτευση, από την οθωμανική σκλαβιά; Αυτή η συζήτηση, νομίζω, αρχίζει να γίνεται όχι μόνο αντιπαραγωγική, αλλά και αποπροσανατολιστική.

Την περίοδο 2004-09 αυξήθηκαν οι καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου κατά 75%. Οι μισθολογικές δαπάνες σχεδόν διπλασιάστηκαν, από 13 δις έφτασαν τα 22 ετησίως. Μόνο την τριετία 2006-2009 οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν κατά 34 δις, όσα δηλαδή μας λείπουν. Τελεία. Μην το ψάχνουμε άλλο. Τώρα να δούμε τι κάνουμε. Γιατί τώρα έχουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, όχι μόνο να πληρώσουμε τα χρέη αλλά να βρούμε τον τρόπο να μη δημιουργούμε συνεχώς καινούργια.

Περισσότερα

Moody's downgrades Greek debt to junk status

Associated Press/Washington Times
June 14, 2010

Moody's Investors Service on Monday slashed Greece's credit rating to junk status as a delegation from the International Monetary Fund and the European Union started an interim review of the country's efforts to pull itself out of a major debt crisis.

A Moody's statement said it was cutting Greece's government bond ratings by four notches, to Ba1 from A3, with a stable outlook for the next 12 to 18 months. It was the second of the three major agencies to accord Greek bonds junk status since Standard & Poor's did the same in late April.

The downgrades reflects concern that the country could fail to meet its obligations to cut its deficit and pay down its debt.

More

Η μεταμόρφωση της Ελλάδας μετά το 2010

του Σταθη Ν. Καλυβα

Καθημερινή
13 Iουνίου 2010

Το κλίμα των ημερών ευνοεί την υπέρμετρη απαισιοδοξία. Η αδυναμία, όμως, διάκρισης των ξερών από τα χλωρά, είναι τόσο αδικαιολόγητη όσο και επικίνδυνη. Είναι, επομένως, ανάγκη να προσεγγίσουμε ορισμένες πτυχές της κοινωνικής μας ζωής με μεγαλύτερη ψυχραιμία.

Το μεγάλο πάρτι της μεταπολίτευσης, με την κάθε οργανωμένη ομάδα να εκβιάζει το κράτος επιτυγχάνοντας και την αντίστοιχη απόδοση προνομίων, τελείωσε. Τι ακολουθεί όμως; Μια πιθανότητα είναι οι οργανωμένες ομάδες να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τη διεκδικητικότητά τους, για να διατηρήσουν τη μερίδα τους από τη μικρότερη πίτα που θα προκύψει. Μια άλλη πιθανότητα είναι η εγκατάλειψη των πρακτικών διεκδίκησης που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες και η γενική αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Θεωρώ το δεύτερο σενάριο πιθανότερο από το πρώτο.

Η εκτίμησή μου προκύπτει από τρεις παρατηρήσεις για τον ρόλο των θεσμών εν γένει, τη μορφή του διεκδικητισμού και τις στρατηγικές του ελληνικού μικροαστισμού.

Περισσότερα

Μπορούμε, αν το πιστέψουμε

του Μπαμπη Παπαδημητριου

Καθημερινή
13 Iουνίου 2010

Η συζήτηση για τη μεγάλη στροφή που παίρνει η Ελλάδα, αυτό που κάποιοι αποκαλούν ήδη «Τέλος της Μεταπολίτευσης», διαθέτει έναν ασφαλή οδηγό. Tο Μνημόνιο Συνεννόησης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης με «κουμπάρο» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μπορεί να μας ταλαιπώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου μέχρι να καταλήξει στη σημαντική αυτή στροφή της πολιτικής που είχε διατυπώσει στη διάρκεια της εκλογικής του επιτυχίας, αλλά, τουλάχιστον τώρα, έχουμε τα σημάδια στον δρόμο που θα ακολουθήσουμε για να βγούμε, με ασφάλεια, από τη μεγάλη κρίση των ελληνικών ομολόγων. Ομως, δεν διαθέτει πρόγραμμα.

Αν δεν υπάρχει πρόγραμμα, είναι γιατί αυτό είναι δουλειά των κομμάτων. Τα οποία, δυστυχώς, πολιτεύονται συστηματικά, χωρίς πρόγραμμα. Ρεαλιστικό και διακυβέρνησης, εννοείται. Από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, θεωρούν απλώς ότι πολιτική είναι ο έλεγχος του κράτους. Στην κομμουνιστική Αριστερά παραπαίουν μεταξύ δικτατορίας και πραξικοπήματος. Στη δημοκοπική Δεξιά υπάρχουν ως κομπάρσοι των τηλεπαραθύρων, χωρίς θέσεις, αλλά γεμάτοι πονηρές «ιδέες». Η ευρωπαϊστική Αριστερά, ακόμη και μετά τον ειλικρινή βηματισμό «των 4», παραδέρνει μεταξύ μεταρρύθμισης και ιδεολογικού φέις-κοντρόλ. Ο Αντώνης Σαμαράς κρύβει τα πιστεύω του, κλείνει το μάτι στον «δεξιό» ψηφοφόρο και τελικώς επαναλαμβάνει τα λάθη της προεδρίας Αβέρωφ απέναντι στο πρώτο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, αυτός τώρα απέναντι στον συμφοιτητή του Γιώργο. Αποτέλεσμα: Παραδέρνουμε, έτσι! Χωρίς πρόγραμμα.

Περισσότερα

Το Πανεπιστήμιο ως μέρος της κρίσης

του Γιωργου Παγουλατου

Καθημερινή
13 Iουνίου 2010

Τα πανεπιστήμια έχουν εκτοπιστεί τους τελευταίους μήνες από τα πρωτοσέλιδα της επικαιρότητας. Το δράμα που παράγουν δεν μπορεί να συναγωνιστεί την οικονομική κρίση. Η απουσία ειδήσεων είναι καταρχήν καλή είδηση: πράγματι, τελευταία τα κτίρια δεν καίγονται, οι Σχολές δεν τελούν υπό επαναστατική κατάληψη, οι καθηγητές δεν χτίζονται μέσα στα γραφεία τους. Ως εκεί πάμε καλά. Επίσης, από πέρυσι οι Ελληνες πανεπιστημιακοί έχουν εκλέξει ως συνδικαλιστικούς εκπροσώπους μια νέα σοβαρή ΠΟΣΔΕΠ που δεν τους κάνει να ντρέπονται.

Όμως, πίσω από τη φαινομενική ησυχία, η κανονικότητα του δημόσιου πανεπιστημίου παραμένει βαθιά προβληματική. Τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ ένα σύστημα που αποδεδειγμένα ισορροπεί μόνο όποτε απουσιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του. Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι πρυτανικές εκλογές σε αρκετά ΑΕΙ, με το νέο σύστημα καθολικής συμμετοχής των φοιτητών. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι διπλό: οι φοιτητές δεν ενδιαφέρονται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα και η βία καλά κρατεί. Πολύ χαμηλό ποσοστό φοιτητών προσήλθε για να ψηφίσει. Στο Αριστοτέλειο, επί συνόλου 81.000 ψήφισαν 6.000. Επίσης, χαμηλή ήταν η φοιτητική συμμετοχή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου τις εκλογές διάνθισαν οι παραδοσιακές αρπαγές καλπών και απειλές με λοστούς. Στη μεγάλη πλειονότητα, η συμμετοχή των φοιτητών συνιστούσε κινητοποίηση κομματικών στρατών και πελατειακών ψηφοφόρων. Στο Πολυτεχνείο, άγριο ξύλο από αριστεριστές εμπόδισε τους φοιτητές να ψηφίσουν και το πρυτανικό σχήμα εξελέγη χάρη στη συντονισμένη ψήφο των διοικητικών υπαλλήλων.

Περισσότερα

As goes Greek cuisine, so goes the Greek economy

by Diane Kochilas

Washington Post
June 12, 2010

The largest-circulation daily paper in Greece, Ta Nea, recently did away with its restaurant reviews, which had been assiduously written week after week for almost 20 years by this professional diner. Athenians are feeling the crisis acutely -- and many have lost their appetite for spending on what, until recently, was a favorite pastime: eating out (in largely overpriced restaurants).

It occurred to me upon hearing the news that I, like the rest of the country, would be going on a much-needed diet and that the Athens food scene has reflected Greek society and its changes over the past two decades.

More

Current Account Imbalances in the Southern Euro Area

by Florence Jaumotte & Piyaporn Sodsriwiboon

International Monetary Fund
Working Paper No. 10/139
June 1, 2010

The paper examines the causes, consequences, and potential cures of the large current account deficits in the Southern Euro Area (SEA). These were mostly driven by a decline in private saving rates. But it was the European Monetary Union and the Euro, which enabled these countries to maintain investment rates, and thus run larger current account deficits, by improving their access to the international pool of saving. The paper finds that the deficits in SEA in 2008 were larger than can be explained by fundamentals, though the situation varies substantially across countries. It also finds that although the global financial crisis has started to force some unwinding, the current account deficits are expected to remain high in the medium run, though again with substantial variation across countries. The paper argues these large external deficits pose risks to the economy and therefore matter, even in a currency union, and discusses some policy options to reduce them.

More

Greeks Look Abroad as Jobs Dry Up

Wall Street Journal
June 11, 2010

As Greece stumbles its way through a protracted fiscal crisis and ever deeper into recession, many Greeks are searching for better opportunities overseas.

In the past few months, the number of Greeks enquiring about positions abroad, attending job fairs from foreign employers, or simply packing up and leaving, has increased. And many experts say the flow may soon turn into a flood as the harsh reality of the recession bites and unemployment continues to rise.

Greece, traditionally one of Europe's poorest countries, is no stranger to emigration. In the early part of the 20th century, hundreds of thousands of Greeks left for the U.S. and other countries in search of work. More recently, the 1950s and 1960s saw another wave of Greeks heading for opportunities in Germany, Australia, Canada and, again, the U.S.

More

European debt crisis boon to U.S.

Washington Times

June 10, 2010

While fears of a double-dip recession precipitated by the European debt crisis recently have haunted Wall Street, the crisis actually appears to be boosting the U.S. economy by spurring dramatic drops in oil prices and interest rates that are helpful for struggling consumers.

A few analysts are attributing weak job growth last month in part to hesitation by employers concerned about the overseas debt crisis, but most economists echo the views of Federal Reserve Chairman Ben S. Bernanke, who testified Wednesday that he expects the economy to muddle through without a major hit from the troubles abroad.

"Odds of a double dip are remote; faster growth is likely," said Richard Berner, chief U.S. economist at Morgan Stanley.

More

The Greek Crisis Explained, Episode 3

The Greek Crisis Explained, Episode 3 from NOMINT on Vimeo.

EU market's decline, euro's fall make investing there a real bear

USA Today
June 9, 2010

There's always a bear market somewhere, and for many U.S. investors, it's in Europe.

An official bear market starts at a 20% loss, and the Standard & Poor's 500-stock index isn't there yet: It's down 12.8% since its April 23 high. But many European markets are down more than 20% from their 2010 peaks, especially when those losses are translated into U.S. dollars.

Worries about a Greek government bond default, as well as concerns about the health of Spain, Italy, Ireland and Hungary, have sent foreign stock markets reeling. The MSCI Europe, Australasia and Far East index, a broad measure of international market performance, had its most recent peak on April 15 and has fallen 19.9% when measured in U.S. dollars.

More

The Global Transmission of European Austerity

by Paul Krugman

New York Times
June 9, 2010

Some thoughts on the fiscal austerity mania now sweeping Europe: is anyone thinking seriously about how this affects the rest of the world, the US included?

We do have a framework for thinking about this issue: the Mundell-Fleming model. And according to that model (does anyone still learn this stuff?), fiscal contraction in one country under floating exchange rates is in fact contractionary for the world as a whole. The reason is that fiscal contraction leads to lower interest rates, which leads to currency depreciation, which improves the trade balance of the contracting country — partly offsetting the fiscal contraction, but also imposing a contraction on the rest of the world. (Rudi Dornbusch’s 1976 Brookings Paper went through all this.)

More

Greece is tapping China's deep pockets to help rebuild its economy

Washington Post
June 9, 2010

Nearly bankrupt and sullied in the eyes of foreign investors, Greece is moving to rebuild its economy by tapping the deep pockets of another ancient civilization: China.

Spurred on by government incentives and bargain-basement prices, the Chinese are planning to pump hundreds of millions -- perhaps billions -- of euros into Greece even as other investors run the other way. The cornerstone of those plans is the transformation of the Mediterranean port of Piraeus into the Rotterdam of the south, creating a modern gateway linking Chinese factories with consumers across Europe and North Africa.

The port project is emerging as a bellwether for Greek plans to pay down debt and reinvent its broken economy by privatizing inefficient government-owned utilities, trains and even casinos. This week, the Chinese shipping giant Cosco assumed full control of the major container dock in Piraeus, just southwest of Athens. In return, the Chinese have pledged to spend $700 million to construct a new pier and upgrade existing docks.

More

Σόλουπ (Ποντίκι)

Πέτρος Ζερβός (Ελευθεροτυπία)

Σόλουπ (Ποντίκι)

Πολιτικοί χωρίς ευρώ

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
9 Ιουνίου 2010

Eρωτάται ο γνωστός Αμερικανο-ιταλο-τούρκος καθηγητής Νουριέλ Ρουμπινί: «Εχετε κάτι ευχάριστο να μας πείτε;». Και απαντά: «Απέναντι στην παγκόσμια κρίση, υπάρχει πολιτική αντίδραση». Δυστυχώς, οι δικοί μας πολιτικοί δεν μπορούν να ισχυριστούν τίποτε παρόμοιο! Αυτό δημιουργεί νέες ανησυχίες, σε όσους Ελληνες έμαθαν, τα τελευταία δύο χρόνια, να ζουν με τον φόβο της καταστροφής.

Το δυσάρεστο είναι ότι η κυβέρνηση -και μαζί της οι διάφορες αντιπολιτεύσεις- καμώνονται πως αγνοούν ότι διαχειρίζονται μια χώρα που βρίσκεται ήδη σε διακηρυγμένη και επικυρωμένη χρεοκοπία. Απλώς, η ένταξή μας στο καθεστώς προστασίας έναντι των «σαρκοβόρων αγορών» προλαμβάνει την ανοικτή χρεοκοπία και, τελικώς, την εθνική ένδεια. Είναι απολύτως σαφές πως οι πολιτικοί μας δεν αντιλαμβάνονται τον νέο κώδικα συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς υποτελής, για να είναι ρεαλιστής και να βλέπει την πραγματικότητα ως έχει και όχι όπως «βολεύει». Οπως σημειώνει στις απαντήσεις του ο Ρουμπινί: «Δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι ρεαλιστής και, δυστυχώς, πολλές από τις προβλέψεις μου, πραγματοποιούνται».

Περισσότερα

Europe's Missing Identity

by Eric Posner

Wall Street Journal
June 4, 2010

There isn't much popular willingness to yield sovereignty to remote institutions predominantly staffed by foreigners.

The current turmoil in Europe, sparked by the Greek debt crisis, has provoked hand-wringing about the future of European integration. But it also contains larger lessons about the limits of international institutions—and vindicates the much-criticized American reluctance to submit to international authorities over the past 20 years.

European integration has always had both an economic and political dimension. Economically, the reduction of trade barriers and the harmonization of regulatory systems would stimulate economic growth.

More

Η κατρακύλα του ευρωνομίσματος

του Θοδωρή Πελαγίδη

Ελευθεροτυπία
6 Ιουνίου 2010

Αναταραχή συνεχίζουν να προκαλούν οι αντιφατικές δηλώσεις γερμανών και γενικότερα ευρωπαίων αξιωματούχων.

Από «...το ευρώ δεν κινδυνεύει» του Τρισέ μέχρι το «...το μέλλον του ευρώ βρίσκεται σε κίνδυνο» της Μέρκελ, υπάρχει όχι απόσταση αλλά χάος. Αυτά, εν μέσω απειλών του Σαρκοζί ότι θα φύγει από το ευρώ εάν η Γερμανία δεν αναλάβει τις ευθύνες της και δηλώσεων του υπουργού Οικονομικών της Σουηδίας ότι πρέπει να αντισταθούμε στα «...σκυλιά των αγορών», μεταξύ των άλλων. Την εικόνα της αντιφατικής και ελλειμματικής ηγεσίας συμπληρώνει αυτή η περίφημη επιτροπή του Β. Ρομπάι, με τις «πρωτότυπες» εισηγήσεις για τιμωρίες, ποινές και αποκλεισμό από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων (!) εκείνων των χωρών που δεν πειθαρχούν για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και άλλα τέτοια.

Με όλα αυτά, δεν είναι κανείς να απορεί για την κατρακύλα του ευρώ. Ο πρώτος λόγος είναι πολιτικός, λοιπόν.

Περισσότερα

"IMF's Greece Trap" featuring Swaminathan S. Anklesaria Aiyar

Cato Institute
June 4, 2010

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

του Στάθη Καλύβα

Καθημερινή
6 Ιουνίου 2010

Η καθημερινή επικαιρότητα είναι γνωστή και θλιβερά επαναλαμβανόμενη. Το κέντρο της πρωτεύουσας κλείνει σχεδόν καθημερινά, επεισόδια μικρής και μεσαίας έντασης μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας ξεσπούν σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ενώ μια φορά τον χρόνο σχεδόν έχουμε ταραχές μεγάλης κλίμακας με σημαντικές καταστροφές. Οποτε δεν αποκλείουν τις εθνικές οδούς οι αγρότες, κλείνουν τα λιμάνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και όποτε ξεκουράζονται αυτοί, αναλαμβάνουν οι ψαράδες. Σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία (εσχάτως και ξενοδοχεία) καταλαμβάνονται με καταθλιπτική κανονικότητα. Γήπεδα, γειτονιές και ενίοτε κωμοπόλεις γίνονται βορά των χούλιγκαν. Συμμορίες αλλοδαπών μετατρέπουν περιοχές του κέντρου της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης, μέρα μεσημέρι. Το ερώτημα που αναγκάζεται να θέσει κανείς, σχεδόν σε καθημερινή βάση, δεν είναι καθόλου καινούργιο: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Απέναντι σε φαινόμενα αυτού του τύπου, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από τη δημόσια αδιαφορία και τον κυνισμό («και τι να κάνουμε, έτσι ήταν πάντα») ώς τον ιδιωτικό, σιωπηλό, θυμό. Ενας κυρίαρχος δημόσιος λόγος, αναπαραγόμενος από πολλά ΜΜΕ, δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα στο όνομα της κατοχύρωσης του δικαιώματος διαμαρτυρίας. Από την άλλη, όσοι αντιδρούν στις ακραίες συνέπειες της άσκησης αυτού του δικαιώματος στρέφονται αποκλειστικά εναντίον των οργανωμένων ομάδων. Η αντίληψη πως την κύρια ευθύνη για την κατάσταση δεν φέρουν οι οργανωμένες ομάδες αλλά το κράτος μάλλον μειοψηφεί.

Περισσότερα

Καταχρηστικά προνόμια και λαϊκισμός

της Μιράντας Ξαφά

Καθημερινή
6 Iουνίου 2010

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα θέλει να σωθεί. Η κρίση που περνάμε είναι μία χρυσή ευκαιρία να μπουν οι βάσεις για μία υγιή οικονομία, βασισμένη στην ανταγωνιστικότητα και όχι στην κατανάλωση με δανεικά. Αυτόν τον στόχο εξυπηρετούν τα αναπτυξιακά μέτρα που περιλαμβάνονται στους όρους του δανείου ΔΝΤ - Ε.Ε. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στη μείωση του κόστους παραγωγής και στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, μειώνοντας τον ρόλο του κράτους στην οικονομία και απελευθερώνοντας τις δυνάμεις της αγοράς. Περιλαμβάνουν μεταρρυθμίσεις για μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας, πιο ανταγωνιστικές αγορές αγαθών και υπηρεσιών, πιο ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον. Αυτές οι αλλαγές, που συζητάμε εδώ και χρόνια αλλά δεν αποτολμάμε, έχουν μετατραπεί σε επιτακτική ανάγκη τώρα που η χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση και η ανεργία αυξάνεται. Το ερώτημα είναι αν θα εφαρμοστούν ή θα επικρατήσει και πάλι η λογική του πολιτικού κόστους.

Η προσπάθεια για μια πιο ανταγωνιστική Ελλάδα προσκρούει σε ομάδες συμφερόντων που επιμένουν στη διατήρηση καταχρηστικών προνομίων εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Οι επαγγελματικές συντεχνίες των δικηγόρων, συμβολαιογράφων, μηχανικών και φαρμακοποιών προσπαθούν να διατηρήσουν τα νομικά κατοχυρωμένα περιθώρια κέρδους και τις αμοιβές τους, οι δημοσιογράφοι απεργούν για να διατηρήσουν τον «κοινωνικό πόρο» του Ταμείου τους, ενώ οι κρατικοδίαιτες συντεχνίες εκβιάζουν την κοινωνία κατεβάζοντας διακόπτες και κλείνοντας λιμάνια.


Περισσότερα

Πτώχευση της πολιτικής

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
6 Iουνίου 2010

Ενα βασικό αξίωμα της πολιτικής είναι πως μια χώρα, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έχουμε συνηθίσει στην ιδέα μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία λέει συνεχώς «όχι», έστω και αν ξέρει ότι έτσι κάνει σχεδόν αδύνατη τη διακυβέρνηση της χώρας όταν θα έλθει η σειρά της να κυβερνήσει. Σκεφθείτε πόσο μπροστά θα είχε πάει η Ελλάδα στον τομέα της Παιδείας αν ο κ. Παπανδρέου δεν «πουλούσε» τις πεποιθήσεις του και συμφωνούσε στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Η Τουρκία και η Κύπρος έχουν αυτήν τη στιγμή εξαιρετικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια που θα ζήλευε κάθε Ελληνας φοιτητής.

Ας πάρουμε όμως και τα ζητήματα της οικονομίας. Το ΠΑΣΟΚ φώναζε συνεχώς «εκλογές, εκλογές τώρα» ως αντιπολίτευση λες και αυτή ήταν η λύση στα προβλήματα της χώρας. Κέρδισε τις εκλογές και από τη χίμαιρα της πράσινης ανάπτυξης προσγειώθηκε στη στάση πληρωμών.

Περισσότερα

From the oil spill to the financial crisis, why we don't plan for the worst

by Richard A. Posner

Washington Post
June 6, 2010

The BP oil spill in the Gulf of Mexico is the latest of several recent disastrous events for which the country, or the world, was unprepared. Setting aside terrorist attacks, where the element of surprise is part of the plan, that still leaves the Indian Ocean tsunami of 2004, Hurricane Katrina in 2005, the global economic crisis that began in 2008 (and was aggravated by Greece's recent financial collapse) and the earthquake in Haiti in January.

In all these cases, observers recognized the existence of catastrophic risk but deemed it to be small. Many other risks like this are lying in wait, whether a lethal flu epidemic, widespread extinctions, nuclear accidents, abrupt global warming that causes a sudden and catastrophic rise in sea levels, or a collision with an asteroid.

More

Euro zone faces zero growth: Roubini

Reuters
June 5, 2010

The euro zone is facing a period of zero growth if not recession, and the United States is heading for financial trouble, U.S. economist Nouriel Roubini was quoted as saying on Saturday.

There was a risk of renewed recession in Europe, Roubini said in an interview with Swiss daily Tages-Anzeiger.

"There is that risk, at least for the euro zone. Growth will fall toward zero. Even if that is perhaps not a real recession, it will feel like one. Greece was just the tip of the iceberg," he said.

"And the Americans too will run into the wall at some point if the carry on the way they are," he said in the interview published in German.

More

Κυβέρνηση Μνημονίου Τώρα

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
5 Iουνίου 2010

Πιστεύει η σημερινή κυβέρνηση Παπανδρέου σε όσα έχει βάλει την υπογραφή της, δηλαδή στο πρόγραμμα σωτηρίας, όπως έχει κωδικοποιηθεί με το περίφημο Μνημόνιο; Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική. Είναι ικανά τα στελέχη της παρούσας κυβέρνησης Παπανδρέου να εφαρμόσουν, δημιουργικά και αποτελεσματικά, τις δημοσιονομικές προβλέψεις της συμφωνίας με τους δανειστές της χώρας; Δυστυχώς, κανείς, ήδη, δεν το πιστεύει!

Η τροπή των πραγμάτων, μόλις ένα μήνα μετά την έγκριση από τη Βουλή του Νόμου 3845 (ΦΕΚ Α6΄5/6-5-2020), επικυρώνει τους χειρότερους φόβους μας. Από το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου πέρυσι, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη παράταξη δεν προσάρμοσε τις πολιτικές της πεποιθήσεις στη συγκεκριμένη -τραγική όσο και τρομακτική- κατάσταση που αντιμετωπίζει το κράτος και, τελικά, το έθνος. Παραμένει προσκολλημένο σε εκτός πραγματικότητας αναγνώσεις των εξελίξεων. Επαναλαμβάνει δήθεν σοσιαλιστικές, πλην όμως απλώς δημοκοπικές επιδιώξεις άσκησης της εξουσίας. Καθυστερεί την εφαρμογή όσων απαιτούνται και το πράττει σε όφελος προστατευμένων φιλικών μειοψηφιών. Η κυβέρνηση Παπανδρέου επιμένει να λειτουργεί κόντρα στο συλλογικό συμφέρον της κοινωνίας των πολλών.

Περισσότερα

Slouching Towards Athens

by Arthur C. Brooks

Wall Street Journal
June 5, 2010

Our friends across the Atlantic are fond of saying that Europeans work to live while Americans live to work. According to the data, they are basically right. Statistics from the Organization for Economic Cooperation and Development show that while the average Italian, for example, enjoys 42 days of vacation per year, the average American has 16.

A predictable corollary: Many Europeans also expect others to work so they can live. The International Social Survey Programme asked Americans and Europeans whether they believe "It is the responsibility of the government to reduce the differences in income between people with high incomes and those with low incomes." In virtually all of Western Europe more than 50% agree, and in many countries it is much higher—77% in Spain, whose redistributive economy is in shambles. Meanwhile, only 33% of Americans agree with income redistribution.

Simply put, Europeans have a much stronger taste for other people's money than we do. This is vividly illustrated by the recent protests in the U.S. and Greece.

More

German businesses could steer the country out of the eurozone

Washington Post
June 5, 2010

Must Mattheus Schneider's ice cream shop bear responsibility for the future of Greece?

With the euro fighting a crisis that continues to push its value lower, that question about the willingness of German taxpayers and businesses to stand behind economically weaker nations with which they share the euro as a currency could determine whether the continent's decade-old monetary union survives its recent shock or begins to tatter.

Germany's political leadership has pledged the country's credit to back a bailout of Greece as well as a separate nearly trillion-dollar fund to help other countries, but the larger issue of shared responsibility within the eurozone remains to be joined -- and will be central to the future of an area considered one of the pillars of the global economy.

More

Αποκεφαλίζοντας τους δανειστές!

του Παντελή Καψή

Το Βήμα
5 Ιουνίου 2010

Οι γάλλοι βασιλείς, προτού τους κόψουν φυσικά το κεφάλι οι υπήκοοί τους, συνήθιζαν σε τακτά χρονικά διαστήματα να κηρύσσουν τη χώρα σε χρεοκοπία και να αποκεφαλίζουν τους πιστωτές τους.

Ήταν ένας πρακτικός τρόπος να διαγράφουν τα χρέη τους και μια σαφής αποδοκιμασία αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε «διεθνής κερδοσκοπία». Οι πολίτες μάλιστα είχαν βρει και τον σχετικό όρο: έκαναν «αφαίμαξη» στην οικονομία.

Τελικώς δεν βγήκαν κερδισμένοι. Οχι μόνο έχασαν τον θρόνο τους, αλλά και η Γαλλία έχασε την πρωτοκαθεδρία από την Αγγλία ακριβώς γιατί η γείτονά τους - ανάμεσα σε άλλα - είχε ένα πολύ πιο αποτελεσματικό σύστημα δημόσιων οικονομικών.

Περισσότερα