Καθημερινή
13 Iουνίου 2010
Η συζήτηση για τη μεγάλη στροφή που παίρνει η Ελλάδα, αυτό που κάποιοι αποκαλούν ήδη «Τέλος της Μεταπολίτευσης», διαθέτει έναν ασφαλή οδηγό. Tο Μνημόνιο Συνεννόησης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης με «κουμπάρο» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μπορεί να μας ταλαιπώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου μέχρι να καταλήξει στη σημαντική αυτή στροφή της πολιτικής που είχε διατυπώσει στη διάρκεια της εκλογικής του επιτυχίας, αλλά, τουλάχιστον τώρα, έχουμε τα σημάδια στον δρόμο που θα ακολουθήσουμε για να βγούμε, με ασφάλεια, από τη μεγάλη κρίση των ελληνικών ομολόγων. Ομως, δεν διαθέτει πρόγραμμα.
Αν δεν υπάρχει πρόγραμμα, είναι γιατί αυτό είναι δουλειά των κομμάτων. Τα οποία, δυστυχώς, πολιτεύονται συστηματικά, χωρίς πρόγραμμα. Ρεαλιστικό και διακυβέρνησης, εννοείται. Από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, θεωρούν απλώς ότι πολιτική είναι ο έλεγχος του κράτους. Στην κομμουνιστική Αριστερά παραπαίουν μεταξύ δικτατορίας και πραξικοπήματος. Στη δημοκοπική Δεξιά υπάρχουν ως κομπάρσοι των τηλεπαραθύρων, χωρίς θέσεις, αλλά γεμάτοι πονηρές «ιδέες». Η ευρωπαϊστική Αριστερά, ακόμη και μετά τον ειλικρινή βηματισμό «των 4», παραδέρνει μεταξύ μεταρρύθμισης και ιδεολογικού φέις-κοντρόλ. Ο Αντώνης Σαμαράς κρύβει τα πιστεύω του, κλείνει το μάτι στον «δεξιό» ψηφοφόρο και τελικώς επαναλαμβάνει τα λάθη της προεδρίας Αβέρωφ απέναντι στο πρώτο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, αυτός τώρα απέναντι στον συμφοιτητή του Γιώργο. Αποτέλεσμα: Παραδέρνουμε, έτσι! Χωρίς πρόγραμμα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment