Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

του Στάθη Καλύβα

Καθημερινή
6 Ιουνίου 2010

Η καθημερινή επικαιρότητα είναι γνωστή και θλιβερά επαναλαμβανόμενη. Το κέντρο της πρωτεύουσας κλείνει σχεδόν καθημερινά, επεισόδια μικρής και μεσαίας έντασης μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας ξεσπούν σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ενώ μια φορά τον χρόνο σχεδόν έχουμε ταραχές μεγάλης κλίμακας με σημαντικές καταστροφές. Οποτε δεν αποκλείουν τις εθνικές οδούς οι αγρότες, κλείνουν τα λιμάνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και όποτε ξεκουράζονται αυτοί, αναλαμβάνουν οι ψαράδες. Σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία (εσχάτως και ξενοδοχεία) καταλαμβάνονται με καταθλιπτική κανονικότητα. Γήπεδα, γειτονιές και ενίοτε κωμοπόλεις γίνονται βορά των χούλιγκαν. Συμμορίες αλλοδαπών μετατρέπουν περιοχές του κέντρου της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης, μέρα μεσημέρι. Το ερώτημα που αναγκάζεται να θέσει κανείς, σχεδόν σε καθημερινή βάση, δεν είναι καθόλου καινούργιο: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Απέναντι σε φαινόμενα αυτού του τύπου, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από τη δημόσια αδιαφορία και τον κυνισμό («και τι να κάνουμε, έτσι ήταν πάντα») ώς τον ιδιωτικό, σιωπηλό, θυμό. Ενας κυρίαρχος δημόσιος λόγος, αναπαραγόμενος από πολλά ΜΜΕ, δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα στο όνομα της κατοχύρωσης του δικαιώματος διαμαρτυρίας. Από την άλλη, όσοι αντιδρούν στις ακραίες συνέπειες της άσκησης αυτού του δικαιώματος στρέφονται αποκλειστικά εναντίον των οργανωμένων ομάδων. Η αντίληψη πως την κύρια ευθύνη για την κατάσταση δεν φέρουν οι οργανωμένες ομάδες αλλά το κράτος μάλλον μειοψηφεί.

Περισσότερα