Καθημερινή
20 Iουνίου 2010
Πριν από δέκα χρόνια, η Ελλάδα έμπαινε στην τρίτη χιλιετία με καλούς οιωνούς. Οχι με τους καλύτερους που θα μπορούσε –οι δομικές στρεβλώσεις της χώρας ήταν παντού ορατές– αλλά έπειτα από ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας, στις 19 Ιουνίου του 2000, η χώρα γινόταν μέλος της ONE. Ηταν κάτι που πριν από το 2000 αποτελούσε για τους επαγγελματίες της απαισιοδοξίας ένα άπιαστο όνειρο και μετά μια λογιστική διαδικασία με αρκετά δημιουργικά στοιχεία.
Η αλήθεια είναι ότι η ένταξή μας στην ΟΝΕ ήταν κυρίως πολιτική επιλογή των εταίρων μας, η οποία όμως δεν ήταν οικονομικώς αστήρικτη. Η Ελλάδα αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς και προχωρούσε σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες μέχρι τότε ήταν ιδεολογικώς ποινικοποιημένες, (ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις, απελευθέρωση του τραπεζικού τομέα, αλλαγές στα εργασιακά κ.ά.) Αυτή η μεταρρυθμιστική πνοή εξαντλήθηκε στην αρχή της δεύτερης τετραετίας Σημίτη. Η σύγκρουση κυρίως του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση για το ασφαλιστικό απλώς σηματοδότησε το φρενάρισμα. Πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση τότε έκανε την επιλογή της κοινωνικής ειρήνης, παρά να διακινδυνεύσει τη διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων, η προετοιμασία των οποίων ήταν στο βαθύ κόκκινο. Αλλά το φρενάρισμα δεν ήταν μόνο κυβερνητικό. Η κοινωνική δυναμική του εκσυγχρονισμού ήταν πλέον ξέπνοη.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment