Η μοίρα του πιγκουίνου

του Μιχάλη Τσιντσίνη

Τα Νέα
19 Σεπτεμβρίου 2011

Όλοι το έλεγαν. Θέλουμε χρόνο. Η χώρα δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ο,τι δεν έγινε σε τριάντα χρόνια, δεν μπορεί να γίνει σε τρεις μήνες.

Το έλεγαν, πριν εξαντληθεί η υπομονή τους, και είχαν δίκιο. Δεν απαιτούσαν απλώς να τακτοποιήσουμε το ταμείο. Μας ζητούσαν να αλλάξουμε ιστορική φάση. Να κόψουμε τον λώρο με το κράτος. Να πληρώνουμε φόρους. Να αποδράσουμε από το φαντασιακό του εύκολου διορισμού, του παχέος επιδόματος, της γρήγορης σύνταξης. Μας ζητούσαν να γίνουμε από πελάτες πολίτες.

Στην απονενοημένη του προσπάθεια να αποφύγει τη χρεοκοπία, το έθνος βρέθηκε αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Υπέστη φόρους επί φόρων και περικοπές επί περικοπών, αλλά ποτέ δεν πείστηκε για την ανάγκη μιας ιστορικής στροφής. Η ευθύνη για την οδυνηρή ενηλικίωση του συλλογικού υποκειμένου έμεινε ορφανή. Εντός κι εκτός Βουλής, επιβίωσε και πλειοψηφεί η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να παραταθεί η εφηβεία μας: η δημοσιονομική μας φτώχεια, η λαθραία μας ευημερία, η κραυγαλέα πτωχαλαζονεία μας.

Περισσότερα