Καθημερινή
8 Αυγούστου 2010
Υπολογίζουν άραγε οι Ελληνες πολιτικοί το «πολιτικό κόστος» με τρόπο διαφορετικό από εκείνον των Ευρωπαίων συναδέλφων τους; Το ερώτημα αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς η οικονομική κρίση, που διέρχεται η χώρα, επανέφερε τη συζήτηση για τις αποτυχίες και τις καθυστερήσεις του παρελθόντος. Πολλοί ξένοι αναλυτές κατηγόρησαν τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες ότι υπήρξαν πολύ άτολμες και πολύ φοβισμένες για να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η πατρίδα τους. Εχει επίσης υποστηριχθεί ότι οι Ελληνες πολιτικοί υπήρξαν συνήθως προσκολλημένοι σε μικροκομματικούς υπολογισμούς. Είναι δίκαιη αυτή η κριτική;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να πει κανένας πως δεν έγιναν μεταρρυθμιστικές προσπάθειες στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Τουναντίον, υπήρξε σειρά πρωτοβουλιών σε ευαίσθητους τομείς, όπως οι αποκρατικοποιήσεις, η παιδεία, η αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό σύστημα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι αρμόδιοι υπουργοί υπέστησαν μεγάλο πολιτικό κόστος. Αλήθεια, πόσοι υπουργοί Παιδείας επιβίωσαν πολιτικά μετά τις αλλαγές που προώθησαν στο σύστημα; Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα παραδείγματα του Κοντογιαννόπουλου, του Αρσένη και της Γιαννάκου. Ανάλογη τύχη είχαν και όσοι προσπάθησαν να αλλάξουν ριζικά το συνταξιοδοτικό σύστημα. Σήμερα, ο Λοβέρδος πρέπει να γνωρίζει καλά πόσο ευάλωτος έχει γίνει. Θάρρος όμως ενάντια στη βούληση της κοινής γνώμης δεν έδειξαν μόνον υπουργοί, αλλά και αρκετοί πρωθυπουργοί στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές, θα μπορούσε να συμπεριλάβει κανείς τον Μητσοτάκη, τον Σημίτη και τώρα τον Παπανδρέου. Μάλιστα, είναι αξιοσημείωτο ότι η χρήση του όρου «πολιτικό κόστος» άρχισε να γενικεύεται τη δεκαετία του 1990, παράλληλα δηλαδή με την ένταση των προσπαθειών να καταπολεμηθούν τα προνόμια συντεχνιών και κατεστημένων συμφερόντων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment