Καθημερινή
29 Αυγούστου 2010
Μπορεί να συγκινήθηκε μέχρι και ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης από την εκτίμηση του ΕΒΕΑ ότι «το Μνημόνιο δεν αποτελεί συνολική μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά μια τοκογλυφική διαδικασία επιβολής εύκολων, ισοπεδωτικών και αναποτελεσματικών επιλογών που, αντί να εκσυγχρονίζουν, κατεδαφίζουν, αντί να αναπροσανατολίζουν, αποσυνθέτουν και αντί να εξοικονομούν πόρους, προσθέτουν φτώχεια, διευρύνουν ανισότητες και αποδυναμώνουν ελπίδες και προοπτικές», αλλά σαφώς η στόχευση είναι διαφορετική. Αλλαι μεν αι βουλαί ΣΥΡΙΖΑ, άλλα δε ΕΒΕΑ κελεύει. Η σύμπτωση αφορά μόνο την ανάλυση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας.
Στην Ελλάδα ανάπτυξη θεωρείται να παράγουν οι Γερμανοί κι εμείς να τους βοηθάμε να εμφανίζουν καλό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Εξ ου και ο πανσυντεχνιακός κλαυθμός ότι οι περιοριστικές πολιτικές στη ζήτηση υπονομεύουν την ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι ότι ο περιορισμός του διαθέσιμου εισοδήματος βλάπτει την παραγωγή, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας (με έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 15%), η παραγωγή που βλάπτεται είναι αλλού. Δηλαδή η κλασική κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment