Τελικά ποιοί τα φάγανε;

του Σταύρου Θεοδωράκη

Protagon.gr
January 5, 2011

Ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος (που εκτιμώ) έγραψε στο πρωτοχρονιάτικο Βήμα ένα άρθρο με τίτλο «Δεν τα φάγαμε μαζί». Ανάμεσα στα επιχειρήματα του ήταν ότι «δεν μπορείς να εξομοιώνεις τον φοροφυγά των 10 εκατομμυρίων με τον φτωχοδιάβολο που κατάφερε να διορίσει τον ανιψιό του ως κλητήρα». Αντίστοιχα σχόλια έκαναν και κάποιοι που διάβασαν το κείμενο μου για τις «παραστρατημένες μέλισσες». Καμία έκπληξη. Όλοι συμφωνούμε ότι ένα έγκλημα δεν είναι το ίδιο με ένα πλημμέλημα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό και είναι άδικο να μαλώνουμε για τα αυτονόητα. Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία επέτρεψε να γίνονται αυτά τα εγκλήματα ή έγιναν ερήμην της. Η δική μου άποψη είναι ότι τα περισσότερα εγκλήματα έγιναν με την ανοχή αν όχι την ενθάρρυνση αρκετών εξ ημών. Και επειδή σας βλέπω δύσπιστους για τις ευθύνες μας, σας θυμίζω μερικά από τα οικουμενικά μας εγκλήματα.

Στρατιωτικές δαπάνες
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τα περισσότερα (άχρηστα από ό,τι αποδεικνύεται) όπλα. Τις πολεμικές δαπάνες όμως δεν τις ψήφιζε μόνο το κόμμα που κυβερνούσε αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των Βουλευτών. Το κόλπο ήταν γνωστό. Μια εφημερίδα φώναζε ότι οι Τούρκοι έφτασαν στο Φάληρο και την επομένη οι πολιτικοί μας στοιχισμένοι παρήγγελλαν μια ντουζίνα φρεγάτες. Πλούτιζαν έτσι υπουργοί, παρατρεχάμενοι, μεσάζοντες αλλά και οι κολαούζοι τους που είχαν δημιουργήσει το πολεμικό κλίμα. Ο πλουτισμός λοιπόν του Άκη, Μάκη, Λάκη που χειρίστηκαν τις πολεμικές δαπάνες δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, έγινε με την άδειά μας ή τέλος πάντων με την ανοχή μας.

Περισσότερα