Τα μέτρα που (πάλι) διχάζουν

του Πάνου Καζάκου

Τα Νέα
5 Σεπτεμβρίου 2012

Τα νέα μέτρα που αποφάσισε η κυβέρνηση δίνουν συνέχεια στο δράμα μετάβασης που ζούμε. Από την έναρξη της κρίσης εξελίσσεται μια εν πολλοίς χαοτική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας και στις σχέσεις ανάμεσα σε κράτος και κοινωνία. Ζούμε δηλαδή το αργό τέλος του μεταδικτατορικού (ή μεταπολεμικού;) κρατιστικού μας μοντέλου. Αυτή η διαδικασία θρυμματίζει προσδοκίες και σχέδια ζωής που στηρίχτηκαν σε σαθρές βάσεις.

Η κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις με την τρόικα (Μνημόνιο ΙΙ). Κατά τη γνώμη μου, η γενική κατεύθυνση που καθορίζεται στο Μνημόνιο είναι ορθή όπως και πολλά από τα αντίστοιχα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες προτεινόμενες (και πάντοτε αναβαλλόμενες ή νοθευόμενες στην πράξη) μεταρρυθμίσεις.

Βέβαια, μόνα τους τα τελευταία μέτρα οδηγούν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση, γιατί απλώς αφαιρούν από το εισοδηματικό κύκλωμα 11,88 δισ. ευρώ τα επόμενα χρόνια. Αλλά αποτελούν προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης «δόσης» που μπορεί να σταθεροποιήσει την οικονομία, γιατί θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την πληρωμή των προμηθευτών του Δημοσίου και την κάλυψη μέρους του τρέχοντος ελλείμματος. Μαζί με άλλες πρωτοβουλίες για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων από την ΕΤΕ, η εισροή πόρων (περίπου 32 δισ. ευρώ) μπορεί να αντισταθμίσει εν πολλοίς την υφεσιακή επίπτωση στην οικονομία, δηλαδή να σταματήσει τον κατήφορο. Ας προσθέσουμε ότι αν τελικά αποφευχθεί ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, θα μειωθεί σημαντικά η αβεβαιότητα για το μέλλον της οικονομίας που επιδρά αρνητικά σε επενδυτικές αποφάσεις.

Περισσότερα