Καθημερινή
10 Ιουλίου 2011
Αν το ελληνικό κράτος την 1η Ιανουαρίου 2009 είχε μηδενικό χρέος, στο τέλος του ίδιου χρόνου το χρέος της θα ήταν 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα περισσότερα ήταν τα έξοδα του Δημοσίου από τα έσοδά του και τόσα έπρεπε να δανειστεί από τις αγορές για να τα βγάλει πέρα. Αυτό στη γλώσσα των οικονομολόγων είναι το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Εσοδα μείον δαπάνες εκτός τόκων και χρεολυσίων.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι την τελευταία ημέρα του 2009 το ελληνικό κράτος ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Αποφάσιζε να κηρύξει ολόκληρο το δημόσιο χρέος «επαχθές», όπως είναι εσχάτως η ορολογία της μόδας. Διέγραφε ολόκληρο το χρέος προς τους πιστωτές του και δεν είχε δευτερογενείς αρνητικές επιπτώσεις. Δηλαδή υποθέτουμε όλα όσα αποκρύπτουν οι υπερασπιστές των εύκολων λύσεων, της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της στάσης πληρωμών μόνο προς τους πιστωτές. Υποθέτουμε δηλαδή ότι: α) Δεν θα επηρεαζόταν οι διεθνείς μας σχέσεις· Γάλλοι, Γερμανοί (κυρίως), αλλά Αγγλοι, Αμερικανοί κ.λπ. θα έλεγαν «δεν πειράζει που οι τράπεζές μας εγγράφουν ζημία δεκάδων δισ. Εσείς να είστε καλά και στα εθνικά σας θέματα εμείς τώρα θα σας στηρίξουμε ακόμη περισσότερο». β) Κατά ένα μαγικό τρόπο οι εγχώριοι πιστωτές του κράτους (δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία) αναπλήρωναν τα εκατό δισεκατομμύρια που θα είχαν χάσει από τα μηδενισμένα ομόλογα του Δημοσίου γ) Κανένας Ελληνας δεν θα έτρεχε στις τράπεζες να αποσύρει τις καταθέσεις του· να υπενθυμίσουμε ότι μόνο με τη φιλολογία περί πτώχευσης έφυγαν περί τα 40 δισ. από τις τράπεζες. δ) Η πιστοληπτική ικανότητα και των ελληνικών τραπεζών, αλλά και των ελληνικών επιχειρήσεων θα παρέμενε αμετάβλητη. Δηλαδή παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα θα είχε κηρύξει πτώχευση οι εγγυητικές επιστολές που χρησιμοποιούν οι εξαγωγικές και εισαγωγικές επιχειρήσεις, θα περνούσαν σαν καινούργιες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment