Καθημερινή
18 Σεπτεμβρίου 2011
Η υγιής αστική τάξη αυτής της χώρας νιώθει ότι έχει πέσει θύμα της ευπρέπειας και της σιωπής της. Δεν έχει τον δικό της «Φωτόπουλο» μέσω του οποίου μπορεί να απειλεί, να εκβιάζει και να επιβάλλει τους όρους της. Πληρώνει τους φόρους της, τηρεί τους νόμους, αλλά εν τέλει γίνεται και πληρώνει πάλι η ίδια τον λογαριασμό. Νιώθει αδύναμη μπροστά στον φοροφυγά γείτονα ή συνάδελφο, ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και λειτουργεί ως πειρατής. Αισθάνεται αυτό ακριβώς που ζει κάθε φορά που περιμένει στο αυτοκίνητο σε μια ουρά για να στρίψει στο φανάρι και ξαφνικά ο «μάγκας» Nεοέλληνας προσπερνάει όλη την ουρά, μπαίνει μπροστά μπροστά και στρίβει πρώτος, καμαρωτός καμαρωτός.
Για πρώτη φορά φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα να αρχίσει να λοιδορεί δημοσίως τους γνωστούς φοροφυγάδες ή να σταματήσει να πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ που συντηρεί ένα πελατειακό, απίθανο σύστημα ρουσφετιών. Τη συγκινεί ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει καλά ότι αυτό θα είναι το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτό που την τρελαίνει είναι οι συνεχείς «προδοσίες». Η δυναμική αστική τάξη ανέδειξε τον Σημίτη, αλλά είδε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να τον καταβροχθίζει μετά την ήττα του ασφαλιστικού. Η ίδια τάξη επένδυσε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έλεγε όλα τα σωστά αλλά δεν τόλμησε ποτέ να τα εφαρμόσει. Πίστεψε στο μεταμοντέρνο όραμα του κ. Παπανδρέου, αλλά το είδε να τελματώνει στις αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ και στη διοικητική ανεπάρκεια του αρχηγού του.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment