Καθημερινή
18 Σεπτεμβρίου 2011
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πέρασε από ελληνικό πανεπιστήμιο μετά το 1974 και να μη βίωσε τουλάχιστον μια κατάληψη. Το ίδιο μάλλον ισχύει και για όσους πέρασαν από κάποιο δημόσιο σχολείο (τονίζω το δημόσιο). Καταλήψεις σε εποχές ευμάρειας, καταλήψεις και σε δύσκολες εποχές, καταλήψεις πάντα, καταλήψεις παντού. Μια ρουτίνα. Αντίθετα, στα είκοσι σχεδόν χρόνια που διδάσκω σε αμερικανικά πανεπιστήμια (και που συνεργάζομαι τακτικά με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια) δεν έχω ζήσει ούτε μία κατάληψη. Καταλήψεις γίνονται περιστασιακά σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, αλλά σπάνια θα συναντήσει κανείς αυτόν τον ιδιότυπο συνδυασμό συχνότητας και έντασης που απέκτησε το φαινόμενο στην Ελλάδα. Πρόκειται δηλαδή για μιαν ακόμη ελληνική πατέντα. Ως τώρα μπορούσαμε να την αντιμετωπίζουμε ως μιαν ακόμη χαριτωμένη περίπτωση εθνικού φολκλόρ. Οχι πια. Η εποχή των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών παρήλθε οριστικά.
Με δεδομένες τις επιδόσεις μας στο σπορ, διαθέτουμε την σπάνια ευχέρεια της παρατήρησης των επιπτώσεών του σε βάθος χρόνου, ως προς την χώρα γενικά και ως προς τους ανθρώπους. Αρκετοί από αυτούς έστησαν πολιτικές καριέρες (Παπουτσής, Τσίπρας), ενώ οι περισσότεροι κάπου τρύπωσαν τελικά, εξαργυρώνοντας έτσι τον συνδυασμό ημιμάθειας και αλαζονείας που απέκτησαν στο πανεπιστήμιο και μετατρέποντάς τον σε ένα μόνιμο εισόδημα άμεσης ή έμμεσης κρατικής προέλευσης. Οπως δηκτικά θυμίζει η Σώτη Τριανταφύλλου, η επαναστατική φάρσα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την μεταμφίεση μιας ασυγκράτητης επιδίωξης βολέματος: «Στη Φυσικομαθηματική, καθώς δεν κάναμε μαθήματα, ούτε εργαστήρια, στήναμε καβγάδες, δήθεν πολιτικούς: οι αμπεχονοφόροι φοιτητές έκαναν αποχές και καταλήψεις». Ο πραγματικός στόχος; «Προπάντων, να μην κουραζόμαστε· να πάρουμε ένα ρημαδοπτυχίο, να βρούμε μια ρημαδοθέση, όπως βρήκαν οι ψωνισμένοι και ημιμαθείς καθηγητές μας, καθώς και οι υποτακτικοί των ψωνισμένων και ημιμαθών καθηγητών μας».
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment